Feest of droom van herkenning

Even wennen, dat wel, het eerste boek dat ik lees van Japin. De manier van schrijven is af en toe wat droog, mist wat aan emotie, maar gelijkertijd is het voor mij als in een droom (ik leer door Japin's vertelkunst bijvoorbeeld de meester auteur van Rechter Tie's avonturen kennen) of als een feest van herkenning (de grillige avonturen en momenten brengen bij mij dezelfde soort herinneringen van mijn reizen boven!).

Japin doet verslag van de momenten die hij meemaakt tijdens zijn reizen rond de wereld, met vaak een nadere kennismaking met de meest onverwachte en ongedachte personen. Om daarna weer een moment terug te keren naar het reizen in gedachten, in een wereld van fantasie, om te ontdekken hoe je nu werkelijk deel wordt van je reis zonder deze te ervaren als buitenstaander of slechts toeschouwer.

Naar mijn mening is dat wat dit boek zo siert, en voor mij herkenbaar maakt. Niet de reiziger die in een hotel verblijft of in een moderne airbnb, niet hij of zij die in een gecreerde boomhut in Malaysia overnacht of in een gefabriceerde luxe tent in de Nederlandse bossen is het die de naaste mens leert kennen, maar hij of zij die het hart durft open te zetten en zich soms laat meeslepen in de gebeurtenissen of de levens van mensen.

Dat brengt risico's met zich mee, je kunt ernstig ziek worden, slachtoffer worden van criminelen, of gewoon misbruikt voor een gratis drankje door de plaatselijke oude madam aan de bar.

En altijd maar weer: je doet je verhaal bij thuiskomst en de luisteraars, de luisteraars... ja het lijkt of ze je geloven, of je verhalen wel interessant vinden, maar zeker weet je het nooit. Jij hebt het meegemaakt, en jij vindt het indrukwekkend, ongelooflijk, schokkend, wereldnieuws. De ander? Tot en met je vertrouwde linkse krant heeft geen interesse want "daar hebben we het vorig jaar al een keer over gehad". En dus grijpt Japin naar de pen en biedt het de lezer aan, rechtstreeks, en aan die lezer om het in zich op te nemen en er iets, ja iets mee te doen.