Uitgebreide karakterstudie

In dit tweede deel van de Duin serie, gaan we als lezer een stuk minder merken van het toneel waar alles plaatsvind. In deel 1 van Duin, is het behalve de personages, vooral ook de werelden waar het verhaal zich afspeelt, dat uitgebreid aan bod komt. Het is alsof de schrijver met het eerste deel het toneel opzet, met decor, belichting, een voorstelling van de "acteurs", om daarna in vol vaart zijn verhaal te vertellen.

Deel twee is alsof er een toneelstuk wordt opgevoerd in slechts 1 acte.

Het toneel zelf is minder belangrijk, net als het decor. Alle toneelspots zijn gericht op de hoofdpersonages. En dat kan op den duur beklemmend over komen. Daarin speelt mee denk ik dat na het lezen van het avontuurlijke eerste deel, er een bepaalde verwachting is van de lezer, en dan blijkt eigenlijk dat er vol op de rem wordt getrapt.

Toch is ook dit deel van de serie een meesterwerk op zich, maar zal menigeen veel energie kosten en alleen vastberaden lezers die op zich genomen hebben de hele serie te lezen, zullen vol kunnen houden.
Herbert is in dit deel vooral een meester in het beschrijven van de personages, en ons een inzicht te geven in wat er leeft in hun hart en hun hersens. Maar soms krijg je het gevoel alsof het wat langdradig wordt en zou je liefst een bladzijde omslaan in de hoop dat er iets van actie op de volgende zijde schuilgaat.
Helaas, dat is niet het geval. Misschien dat Herbert in dit deel nog meer zijn eigen ziel wilde blootleggen, dan hij al deed in deel een. Maar of hij daarmee de lezer een plezier heeft gedaan valt te betwijfelen.

Mijn tip: lees dit boek niet achter elkaar uit. Maar leg het af en toe even opzij. Pas wel op dat je het dan niet gaat negeren en niet uitleest. Want het is bijzonder genoeg om helemaal gelezen te hebben. Maar de kleine pauzes geven je een steuntje in de rug om dit hele "filosofische" verhaal te volbrengen.