Lezersrecensie
Doe ze niets, want ze hadden een moeilijke jeugd!
De titel -van mijn recensie- zou je kunnen toepassen op al die criminelen die tegenwoordig vrijuit gaan, op al die mensen die weer een taakstraf krijgen, en op al die figuren die "ontoerekeningsvatbaar" worden genoemd.
(De Nederlandse titel van dit boek is een beetje slap. Ik lees eigenlijk altijd Christie's boeken het liefst in het Engels.)
In dit boek verschijnen ze her en der, al zijn ze in meerderheid onzichtbaar op de achtergrond.
Ook in de tijd van Miss Marple waren er die heilig geloofden in allerlei vormen van opvang, gefilosofeer over het hoe en waarom van straffen of heropvoeden.
En het zijn juist de mensen die op een of andere manier betrokken zijn bij dit, hopeloze ?, project die hier nogal warrige karakters vertonen.
Van de dromerige Carrie Louise tot de overspelige Gina, Miss Marple ziet ze allemaal passeren en kan maar moeilijk bevatten wat er aan de hand zou kunnen zijn op Stonygates wat zo dreigend is.
Maar als dan een moord wordt gepleegd, is het natuurlijk Marple die ontdekt wat er allemaal achter de schermen speelt, en die uiteindelijk de dader aanwijst, maar helaas pas nadat er meer slachtoffers zijn gevallen.
Christie is weer een meester het in elkaar zetten van de moord. Soms zou je denken dat ze zelf het liefst de perfecte moord zou willen plegen. Maar eigenlijk laat ze iedere keer weer zien: hoe vernuftig je ook bent in de uitvoering van je criminele plannen, er komt altijd een moment dat je kleur moet bekennen en dat er iemand is die net iets slimmer is dan jij, en dus hang je uiteindelijk toch nog.
Wij hebben nu DNA, zij hadden Miss Marple...
(De Nederlandse titel van dit boek is een beetje slap. Ik lees eigenlijk altijd Christie's boeken het liefst in het Engels.)
In dit boek verschijnen ze her en der, al zijn ze in meerderheid onzichtbaar op de achtergrond.
Ook in de tijd van Miss Marple waren er die heilig geloofden in allerlei vormen van opvang, gefilosofeer over het hoe en waarom van straffen of heropvoeden.
En het zijn juist de mensen die op een of andere manier betrokken zijn bij dit, hopeloze ?, project die hier nogal warrige karakters vertonen.
Van de dromerige Carrie Louise tot de overspelige Gina, Miss Marple ziet ze allemaal passeren en kan maar moeilijk bevatten wat er aan de hand zou kunnen zijn op Stonygates wat zo dreigend is.
Maar als dan een moord wordt gepleegd, is het natuurlijk Marple die ontdekt wat er allemaal achter de schermen speelt, en die uiteindelijk de dader aanwijst, maar helaas pas nadat er meer slachtoffers zijn gevallen.
Christie is weer een meester het in elkaar zetten van de moord. Soms zou je denken dat ze zelf het liefst de perfecte moord zou willen plegen. Maar eigenlijk laat ze iedere keer weer zien: hoe vernuftig je ook bent in de uitvoering van je criminele plannen, er komt altijd een moment dat je kleur moet bekennen en dat er iemand is die net iets slimmer is dan jij, en dus hang je uiteindelijk toch nog.
Wij hebben nu DNA, zij hadden Miss Marple...
1
Reageer op deze recensie