Lezersrecensie
"Er komt geen einde aan. We zullen nooit de grens van deze ellende kennen" (blz 95)
Als de auteur haar relaas niet met vaste regelmaat had onderbroken met het beschrijven van momenten waarop de hoofdpersoon mensen ontmoette, momenten deelde van het gewone leven toen alles nog goed was, zou je voor het einde van het boek de hoop al hebben opgegeven.
De mensheid zoals die nu is, is bezig met een race om de mensheid de das om te doen als nooit tevoren.
Vergeet het klimaat, maar kijk naar de mensen. Dublin wordt in December 2024 genoemd als gevaarlijkste stad in Europa, toeristen worden doodgeschoten wanneer ze verdwalen in Rio de Janeiro, en in Venezuela regeert de duivel.
Lezen over het leed van een ander, van een mens, van een bevolking, het kan niet anders dan je raken.
Als iemand onberoerd blijft na het lezen van deze nationale tragedie die Venezuela is en was, dan is de vraag of hij/zij nog wel een hart heeft.
Terwijl Adelaida verhaalt over haar persoonlijke leven, breekt het geweld in, verdwijnt weer even uit het zicht om een glimp te geven van betere tijden, om dan weer keihard binnen te komen.
Het is een schrijfstijl die confronterend is, die laat merken dat ontsnappen onmogelijk is. Zoals het voor Adelaida onmogelijk was aan dit alles te ontsnappen.
Of er ooit een einde aan komt aan dit alles? In Venezuela, Latijns Amerika, de wereld? Persoonlijk heb ik het geloof van wel, maar dit is niet de plaats om daar iets over te zeggen van het wanneer en hoe.
"Er komt geen einde aan". Wel aan dit boek, en misschien, misschien levert dat nog iets goed op voor de lezers die lessen durven trekken uit deze roman.
Tenslotte, waarom 4 en niet 5 sterren? Omdat helaas gevloekt werd in dit boek, in ieder geval in de Nederlandse vertaling. Maar desondanks een aanrader.
De mensheid zoals die nu is, is bezig met een race om de mensheid de das om te doen als nooit tevoren.
Vergeet het klimaat, maar kijk naar de mensen. Dublin wordt in December 2024 genoemd als gevaarlijkste stad in Europa, toeristen worden doodgeschoten wanneer ze verdwalen in Rio de Janeiro, en in Venezuela regeert de duivel.
Lezen over het leed van een ander, van een mens, van een bevolking, het kan niet anders dan je raken.
Als iemand onberoerd blijft na het lezen van deze nationale tragedie die Venezuela is en was, dan is de vraag of hij/zij nog wel een hart heeft.
Terwijl Adelaida verhaalt over haar persoonlijke leven, breekt het geweld in, verdwijnt weer even uit het zicht om een glimp te geven van betere tijden, om dan weer keihard binnen te komen.
Het is een schrijfstijl die confronterend is, die laat merken dat ontsnappen onmogelijk is. Zoals het voor Adelaida onmogelijk was aan dit alles te ontsnappen.
Of er ooit een einde aan komt aan dit alles? In Venezuela, Latijns Amerika, de wereld? Persoonlijk heb ik het geloof van wel, maar dit is niet de plaats om daar iets over te zeggen van het wanneer en hoe.
"Er komt geen einde aan". Wel aan dit boek, en misschien, misschien levert dat nog iets goed op voor de lezers die lessen durven trekken uit deze roman.
Tenslotte, waarom 4 en niet 5 sterren? Omdat helaas gevloekt werd in dit boek, in ieder geval in de Nederlandse vertaling. Maar desondanks een aanrader.
1
Reageer op deze recensie