Blijven nadenken, ondanks alle verschrikkingen
Een prachtige, ingetogen schrijfstijl. Zo is de pen van Léon Werth het beste te omschrijven. Althans wat dit dagboek betreft, Adieu Parijs. Als de Nazi’s begin juni 1940 voor de poorten van de Franse hoofdstad staan, slaan miljoenen mensen op de vlucht. De auteur en zijn vrouw gaan mee in deze gigantische vluchtelingenstroom. Met een auto hopen ze het platteland te bereiken.
De autorit wordt een soort martelgang. Pech, wanhopige medereizigers en de ontmoeting met uiterst dubieuze landgenoten. Er volgt een soort zwarte zaterdag, overvolle autowegen die het uiterste vergen van alle reizigers. Maar dan onder heel andere omstandigheden die wij als toeristen kennen. Destijds rijdt de angst mee. Auto’s, paard en wagen, fietsen, wandelaars, alles en iedereen is op de vlucht. Tergend langzaam worden dagelijks slechts enkele kilometers afgelegd. En dan die voortdurende onzekerheid. Wanneer zijn vluchtelingen veilig? Dat lot wacht ook de familie Werth. Vader en moeder dan, hun zoon is namelijk via een andere route wel veilig weggekomen. Maar omdat zijn ouders dat niet weten, is de bezorgdheid om hun kind natuurlijk zenuwslopend.
Ondanks alle ellende, gaat het naar omstandigheden nog enigszins redelijk met de Werths. Onderweg sterven namelijk anderen. Duitse piloten schieten vanuit de lucht vluchtelingen dood. Dat soort gruwelijkheden blijft deze schrijver bespaard. En als het meest extreme aan hem voorbij gaat, is er ruimte voor serieuze beslommeringen. Die, door de sobere manier van schrijven, niet banaal of heel ongemakkelijk aanvoelen. Zo moet Werth overnachten bij landgenoten die de Duitsers een warm hart toedragen. Wat doe je dan? Er moet op eieren worden gelopen om toch te blijven eten en een dak boven het hoofd te behouden. Die dubbele moraal, die bij vlagen laf aandoende rol, wordt herkenbaar en inlevend verteld.
De auteur is destijds bevriend met Antoine de Saint-Exupéry, deze schrijvende oorlogsvlieger verkrijgt wereldfaam met het boek De kleine prins. Juist deze literaire vriend adviseert Werth deze bijzondere vlucht uit Parijs te beschrijven. In Adieu Parijs is een brief van De Saint-Exupéry aan Léon Werth opgenomen. De vriendschap is niet onlogisch. Werth zelf is eveneens begenadigd met schrijverskwaliteiten. Als journalist, kunstcriticus en politiek commentator leeft hij van het op papier zetten van gedachten en gebeurtenissen.
Opnieuw een boek over de Tweede Wereldoorlog. Maar dan een dat inzoomt op een bijzonder aspect; vluchteling zijn in eigen land. Gevoelig, maar niet soft. Léon Werth heeft het advies van zijn goede vriend terecht ter harte genomen. Gelukkig maar.
Reageer op deze recensie