Een beetje open huis in het Witte Huis

Journaliste Kate Andersen Brower heeft een nieuwe manier gevonden om Amerikaanse presidenten te observeren. En soms te (her)waarderen. Ditmaal via hun personeel. Tientallen obers, elektriciens, koks, beveiligingsmensen, loodgieters en talloze andere ‘gewone’ personeelsleden werken in het Witte Huis voor de belangrijkste man van Amerika. Een omgeving waar de president en zijn gezin helemaal zichzelf moeten kunnen zijn. Ondanks of mede dankzij het personeel dat altijd aanwezig is. Brower kent het Witte Huis omdat ze daar als verslaggeefster over heeft geschreven. Nu richt ze zich op die andere ‘insiders’. Verhalen die soms bijzondere observaties opleveren.

Om voor een president te mogen werken is toewijding nodig. Je wordt geacht altijd klaar te staan. Christine Limerick, die opklimt tot hoofd huishouding, is een vrouw die loyaliteit in haar DNA ingemetseld heeft zitten. Ze maakt de Clintons mee, een paar dat weinig bespaard is gebleven. Limerick heeft een klik met de turbulente Bill en Hillary. Het stel is extremer dan veel presidentiele echtparen die Limerick heeft meegemaakt. De loyaliteit van deze vrouw staat symbool voor vrijwel alle Witte Huis-medewerkers.

Inmiddels staat de teller op 44 presidenten. De schrijfster gaat globaal terug tot John F. Kennedy. Want ze heeft voornamelijk verhalen opgetekend van nog levende personeelsleden. Een bijzondere prestatie, om verschillende redenen. Allereerst omdat deze groep werknemers een strenge zwijgplicht moet hanteren. En daardoor vaak opgaan in de luwte. Al met al zeer lastige bronnen. Desondanks maken ze het karakter van verschillende wereldleiders iets inzichtelijker.

De uitgever wil lezers lokken die houden van de zeer populaire serie House of Cards. Deze tv-serie zoomt in op het gemanipuleer en bedrog van Frank Underwood. Echte presidenten die affaires letterlijk mee naar ‘huis’ namen zijn natuurlijk John F. Kennedy en Bill Clinton. En die laatste komt er in dit boek soms minder goed van af. Als studenten legden de Clintons contact met een zeer liberaal milieu. Eenmaal in het Witte Huis blijkt dat die ‘oude’ vrienden - als ze op bezoek komen - verschillende antecedenten op hun naam hebben staan. De Sercret Service is destijds druk bezig met het verifiëren van zogeheten treffers, justitiële vinkjes achter een achternaam. Het bekend worden van de Lewinsky-affaire brengt de relatie tussen Bill en Hillary op een dieptepunt. Personeelsleden vertellen dat Bill vervolgens op een bank heeft geslapen. Ten slotte laat dochter Chelsea in een onbewaakt ogenblik weten dat haar ouders hun bodyguards als varkens betitelen.

Presidenten zijn dus mensen van vlees en bloed. Ook in De Residentie. Het personeel verwoordt iets van het diepe dal waar Hillary doorheen is gegaan. De eenzaamheid en het moeten leven met vernedering. Verder blijken enkele Amerikaanse leiders op wie politiek gezien best het een en ander op aan te merken valt, privé bijzonder aardig te zijn. Nixon en Bush worden door het Witte Huis-personeel zeer gewaardeerd. Degenen die sowieso door het personeel worden gekoesterd zijn de presidentskinderen. Jonge bewoners die nooit voor de baan van hun vader hebben gekozen.

Lastiger is het fragmentarische van dit boek. Eigenlijk worden twee verhalen verteld. Over presidenten en hun personeel. Alle verhalen zijn snippers informatie. Als lezer leer je via dienende ogen en oren anekdotes over presidenten kennen. Deze invalshoek is een prachtig uitgangspunt, maar uiteindelijk lees je details die leuk zijn om tijdens een verjaardag te bespreken. Maar ook niet meer dan dat.

De Residentie komt op een gunstig tijdstip. Door de verkiezingen staat Amerika’s number one in de schijnwerpers. We weten nu wie dat dagelijks mogelijk maken.