Een daverende finale
Het gaat eindelijk iets beter met docent Aaron. Mogelijk kan hij binnenkort weer voor de klas gaan staan. De burn-out heeft de onderwijzer zwaar geraakt. Dan verliest deze tobber alles wat hem dierbaar is, de dood haalt zijn kindje en niet veel later zijn vrouw. En dan, in die toch al chaotische situatie, neemt de weduwnaar een besluit: iemand moet hiervoor boeten.
De stilte voor Julia beschrijft de wraak van een normale burgerman, die werkelijk geen idee heeft hoe hij dit moet gaan aanpakken. Het is een thema dat de lezer brengt bij de soms duistere krochten van zijn eigen ziel. Willen we onze geliefden wreken? Accepteren/overzien we de consequenties die de strafexpeditie met zich mee kan brengen?
Lezers leerden de Groningse auteur Derwent Christmas, kind van een Britse vader, al eerder kennen via de goed gewaardeerde thrillers Twee tranen (winnaar Schaduwprijs) en Volmaakte verdwijning. Derwent is zelf docent Nederlands. Die ervaring wordt goed zichtbaar in de manier waarop Aarons strubbelingen met leerlingen worden beschreven.
Aaron is een gewone man. Maar nu is hij dus vastgelopen. Overspannen moet hij opboksen tegen zichzelf en - na de dood van dochtertje Julia - zelfs tegen zijn eigen vrouw. De machteloosheid druipt ervan af. Gaan dan maar eens degene straffen die jou met deze ellende heeft opgezadeld. De kwetsbaarheid van de boze onderwijzer maakt hem herkenbaar. Als geen ander schetst Christmas hoe een docent en een klas tegenover elkaar kunnen komen te staan. Het roept herinneringen op aan de eigen schoolbanken. Maar de menselijkheid die Aaron tentoonspreidt, is bij vlagen ook heel irritant. De bal rolt nauwelijks, of heel moeizaam, zijn kant op en hij lijkt het allemaal te ondergaan. Eigenlijk komt Aaron pas echt in actie als het allemaal te laat is. En toch wordt het weer aandoenlijk als de gefrustreerde onderwijzer oog in oog komt te staan met een crimineel. Deze boef geeft hem het beste advies dat de docent tot dat moment heeft gekregen. Vergeet het geweld, ga door met jouw leven. Waarna Aaron klaarblijkelijk met een enorme dreun op zijn neus moet betalen voor deze goede raad...
De stilte voor Julia bestaat uit nog geen 200 bladzijden. De kunst van het weglaten is hier echt van toepassing... Maar Derwent heeft een daverende finale geschreven. Deze literaire thriller eindigt zeer verrassend, want er komt een duiveltje uit een doosje. En opeens wordt de omvang van een boek veel minder relevant.
Reageer op deze recensie