Goede verhaallijnen en ontwikkelingen
Denk groot. Dat is het motto van de nieuwste thriller van Preston & Child, tevens het laatste deel uit de Helen-trilogie. Hoofdpersonage Aloysius Pendergast beschikt namelijk opnieuw over kwaliteiten die hem − op z'n zachtst gezegd − bijzonder maken. Desondanks blijft hem niets bespaard. De mysterieuze FBI-agent wordt namelijk al na enkele hoofdstukken op een rauwe manier weduwnaar. Twaalf jaar heeft Pendergast gedacht dat zijn echtgenote was verongelukt, totdat ze plotsklaps voor hem staat. Maar tijdens het weerzien wordt de vrouw meteen ontvoerd.
In het begin van Twee graven wordt de toon meteen al gezet. Mevrouw Pendergast (Helen) wordt een auto ingesleurd, haar man blijft gewond achter. Terwijl de held wordt opgelapt door artsen, begint de tijd te dringen. Alleen een snelle autorit van honderden kilometers kan het slachtoffer redden uit de klauwen van haar kidnappers. Maar bij het weerzien gaat het gruwelijk mis, de vrouw wordt doodgeschoten...
De auteurs Preston & Child geven de lezer vanaf dat moment een keuze. Of je pikt deze onzin, of je laat je onderdompelen in een cocktail met bijna mythische proporties. En zo'n beslissing is in dit geval echt geen straf.
De rode draad in deze thriller is familie. Pendergast komt erachter dat er ook in zijn leven gezinsverbanden lopen waarvan hij nooit heeft geweten. Hoeveel vreugde (en in dit geval verdriet) familie normaliter ook geeft, het wordt Pendergast allemaal door zijn strot geduwd. Een groep neonaziĀ's heeft een manier gevonden om de FBI-agent in zijn ziel te raken. Die geraffineerdheid is knap gevonden. Door deze facetten ontstijgen de schrijvers de luchtigheid die actiethrillers met zich meebrengen. De verhaallijnen, de ontwikkelingen, ze zitten goed in elkaar.
Uiteindelijk vindt de grote finale in Brazilië plaats. En een ontknoping op zo'n locatie roept herinneringen op aan The Boys from Brazil, geschreven door Ira Levin. Ook in dat boek gaan de aanhangers van Hitler na 1945 door met het realiseren van een groot nazirijk. Levin was destijds beklemmend, omdat hij echt met iets nieuws kwam. Dat doen Preston & Child niet. Eigenlijk gaat Pendergast in Zuid-Amerika op een James Bond gespeeld door Sean Connery lijken. De vele dode tegenstanders worden statistische gegevens, en de auteurs raken het opgebouwde krediet bijna kwijt.
Aan het einde van dit boek krijgt Pendergast nog een onverwachte gelaagdheid. En daar ligt dan ook meteen de waardering voor deze thriller. De auteurs hebben de flauwekul die helden soms met zich meebrengen gecombineerd met tal van twisten die Twee graven zeer leesbaar maken. Met een knipoog, dat dan weer wel.
Reageer op deze recensie