Een vuurtorenmysterie

Al 125 jaar is het een raadsel: wat gebeurde er met de 3 vuurtorenwachters van Eilean Mor, op de Schotse Buiten Hebriden? Na een decemberstorm in 1900 verdwenen alle drie spoorloos. Meegesleurd door een hoge golf, zeer waarschijnlijk, maar hun lichamen zijn nooit gevonden en dat is al decennia aanleiding voor wilde speculaties over alternatieve scenario’s.

De Britse schrijfster Emma Stonex liet zich door de gebeurtenissen in 1900 inspireren bij het schrijven van ‘De lichtwachters’. Zij schreef eerder al 9 romantische en historische romans onder verschillende pseudoniemen. ‘De lichtwachters’ is haar eerste boek onder eigen naam; voor de Nederlandse uitgever reden om het boek een debuut te noemen, maar als je kijkt naar de spanningsopbouw en schrijfstijl is duidelijk dat je met een geoefend schrijfster te maken hebt. Maar dat terzijde.

‘De lichtwachters’ gaat niet over de zaak bij Eilean Mor, maar speelt zich af bij de (fictieve) vuurtoren ‘The Maiden’ voor de kust van Cornwall, in 1972. Het is een vuurtoren midden in zee; dus niet op een eiland. Een heel geïsoleerde plek dus. De toren wordt steeds bemand door 3 vuurtorenwachters tegelijk, die elk diensten van 8 weken op, 4 weken af draaien. In december 1972 treft de schipper die voorraden en een aflosser komt brengen de vuurtoren leeg aan. De deur is van binnenuit afgesloten, klokken staan stil, de vuurtorenwachters zijn verdwenen.

Stonex vertelt het verhaal van de vuurtorenwachters, en dat van hun echtgenotes, vanuit verschillende perspectieven en tijden. De gebeurtenissen in 1972 worden verteld door een soort alwetende verteller, steeds vanuit het gezichtspunt van een andere vuurtorenwachter. En 20 jaar later worden hun echtgenotes geïnterviewd over de gebeurtenissen en alles wat eraan voorafging en erop volgde, door een journalist die opnieuw in de zaak duikt. Steeds krijg je als lezer nieuwe stukjes informatie die je blik op de gebeurtenissen doen kantelen. In die zin leest dit boek bijna als een murder mystery.

Stonex weet haar verhaal goed op te bouwen en scoort punten met haar prachtige beschrijvingen van de zee, het geïsoleerde en benauwde leven in een vuurtoren, maar ook van rouw en de pijn van verlies. Daar staat tegenover dat de fragmentarische manier van vertellen, het heen en weer springen tussen zoveel perspectieven en tijden af en toe nogal warrig overkomt. Ook lijken de personages soms iets te veel op elkaar, in die zin dat ze allemaal een problematische voorgeschiedenis hebben en slecht communiceren, waarmee de schrijfster alle misverstanden en het verloop van het plot misschien iets te veel heeft willen forceren. Ondanks dat een plezierig boek om te lezen. Een goede keuze als je iets zoekt dat niet te zwaar of moeilijk is, maar ook niet té oppervlakkig of simpel. En als je van vuurtorens houdt!