Knap geschreven, maar kil

Yasushi Inoue (1907-1991) was een Japanse schrijver die in Japan flinke bekendheid genoot, maar in Nederland onbekend is gebleven, omdat zijn werk niet vertaald werd. In de afgelopen jaren heeft uitgeverij Bananafish, naar eigen zeggen gespecialiseerd in “vreemd genoeg onvertaalde literatuur”, enkele van Inoue’s novelles naar het Nederlands laten vertalen en hier op de markt gebracht. Inoue's debuutroman, of beter gezegd debuutnovelle, ‘Het jachtgeweer’ uit 1948 was er daar één van.

In ’Het jachtgeweer’ komen vijf personen aan het woord. Een schrijver, die een gedicht over een jager publiceert. Een jager, die zichzelf herkent in het gedicht. Twee vrouwen die een brief schrijven aan de jager: zijn vrouw met wie hij een liefdeloos huwelijk heeft en de dochter van zijn minnares, die boos is op deze ongelukkige volwassenen, beschaamd bijna. Ten slotte is er nog een dagboekfragment van de minnares van de jager, die wordt verteerd door schuldgevoelens.

Deze novelle beslaat slechts 64 pagina’s. Het is bewonderenswaardig hoe helder Inoue de stemmen van de vijf personages van die luttele bladzijden laat spatten. Het zijn duidelijk vijf totaal verschillende persoonlijkheden, met een eigen achtergrond en manier van spreken. Of beter: van schrijven, want de tekst bestaat voornamelijk uit brieven. Ook de constructie van het boek zit knap in elkaar: het is een raamvertelling met meerdere doorkijkjes, waarbij je als lezer van het boek altijd meer weet dan de hoofdpersonen.

‘Het jachtgeweer’ is door Nederlandse recensenten lovend ontvangen. Men bewondert de minimalistische stijl en de opbouw. Dat is zeker terecht. Maar tegelijk voelt het als kijken naar een schilderij dat knap is geschilderd, maar het hart niet weet te raken. De emoties in het verhaal zijn – ondanks de dramatiek van het plot – afstandelijk en onderkoeld beschreven. Ook doet het verhaal wat gedateerd aan; de novelle is dan ook al 76 jaar oud. Vooral de manier waarop vrouwen in het boek worden neergezet, enkel relevant in relatie tot de man en niet als zelfstandige personen, komt verouderd over en staat in schril contrast met het werk van moderne Japanse schrijvers zoals Sayaka Murata of Mieko Kawakami.

‘Het jachtgeweer’ is een boek dat vooral lezers die van een minimalistische schrijfstijl houden zal aanspreken. Misschien dat zij ook de emotie onder het ijs voelen sluimeren?