Dansen op de koord van het leven

'Hij had het over een koppel, en vermeldde terloops dat de vrouw zwanger geworden was. Doch in zijn taal waren vrouwen niet zwanger, ook niet in verwachting. In zijn taal stond zelfs de vrouw daarbij niet centraal, doch de man. Hij had het dus niet over haar, doch over hem: de man, zo zei hij, had ze namelijk volgestoken. Ik beet op mijn lippen om hem niet te onderbreken met mijn gelach, herkende – erkende - natuurlijk de boerenknecht in hem, die ieder jaar met een koe naar de stier was getrokken om ze te laten …. volsteken. Ach, Pierke Poel'.
Pierke Poel is een van die personen naar wie Vandekerckhove met deemoed beschrijft. Het kan een klarinetspeler zijn, de lerares die leerlingen geheel onbewust bevoor- of benadeelt, de zus van een man met wie de relatie verbroken is en hem in het mortuarium bezoekt, de verpleegkundige die het eerste slachtoffer van het coronavirus in Vlaanderen wordt. Een lichte weemoed en een oprecht begrip van de condition humaine vormen de basis van zijn stijl, die net als in zijn vorige boek, Van A tot Z, of toch bijna, een enkele keer war oubollig overkomt. Om de dood als een Magere Hein te beschrijven is bijvoorbeeld wat gedateerd.
De verhalen winnen bij herlezing aan kracht. Het zou zonde zijn deze snel door te lezen: je moet als lezer een worden met vertellende ik.
Het slotverhaal, In haar blauwgebloemde kleed, is in mijn ogen het sterkst. Het beschrijft de laatste meestal onbewust beleefde jaren van de moeder van de ik. Voor iedere lezer die afscheid heeft moeten nemen van een in de duisternis wegzakkende ouder, is dit verhaal herkenbaar en ontroerend.
Het boek bevat 146 pagina's en is weer prachtig vormgegeven door Uitgeverij Liverse. Oud-minister-president Mark Eyskens schreef een inleiding.