Een lege doos

Rigolettohof is voor mij in eerste instantie een literair werk waarin weinig gebeurt en veel overwogen wordt. De ik staat voor het huis waarin hij een groot gedeelte van zijn jeugd doorgebracht heeft en hij kijkt vanuit zijn auto naar het raam van zijn vroegere slaapkamer.
De pijn om zijn als liefdeloos ervaren ouders is nog niet verdwenen. Wat hij, zijn oudere broer en zus van zijn ouders hebben meegekregen? Een lege doos. Veel pregnanter kan een erfenis niet omschreven worden, dunkt me.
De ik denkt in cirkels hetgeen betekent dat de gedachten steeds weerkeren. Frustratie over zijn vertrokken en nooit in het gezin teruggekomen vader, een moeder die uitsluitend met zichzelf bezig is en dan dat Rigolettohof, waar de literaire carrière van de ik een aanvang neemt doordat hij zichzelf in de regionale krant tot dichter benoemt. Vanaf dat moment wordt hij 'gezien', eindelijk. Hoewel zijn toen nog aanwezige vader hem ogenblikkelijk de grond in trapt door vraagtekens te zetten bij de poëtische kwaliteit.
Tegelijkertijd is er een andere man die 'gezien' wil worden: de schutter die in het Rigolettohof, een winkelcentrum in Alphen aan den Rijn, in 2011 een bloedbad aanricht. Erg knap weeft de auteur beide elementen aaneen.

Bij tijd en wijle doet de roman denken aan die van de Revisorschrijvers: er gebeurt niets, zou Dirl Ayelt Kooiman gezegd kunnen hebben. De kwaliteit van het boek moet dus liggen in de stijl, de taal. En die kwaliteit is er. Wie Harmens kent als voordrachtskunstenaar hoort regelmatig zijn stem de woorden uitspreken die, als de gedachten van de ik, steeds rond hetzelfde cirkelen.
Maar op een zeker moment kreeg ik genoeg van de taal- en gedachtecirkels. Een kortere versie van het boek had inhoud en boodschap niet aangetast.