Onmachtig de ondergang tegemoet

Vanaf de eerste bladzijde van Avondmensen zit je gelijk midden in het verhaal. Simon, vader van een zoon en twee dochters, heeft een afspraak bij de psycholoog en al gauw blijkt dat hij en zijn vrouw Heleen nogal verschillen in de aanpak van hun autistische zoon Boris, een jongen van bijna 30 die sinds kort weer thuis woont. De grote vraag is of Simon en Heleen hun persoonlijke beslommeringen opzij kunnen zetten voor het welzijn van hun zoon.

Het verhaal wordt afwisselend vanuit twee perspectieven verteld. Vanuit Simon, die de hele zaak vlot probeert te trekken, maar onmachtig is. En vanuit Alice, de oudste dochter, die zó bezorgd is om haar broer dat ze haar eigen leven in de pauzestand gezet heeft. Wie zien de worstelingen van het tweetal om vooruit te komen.

De schrijfster laat niet zozeer de moeilijkheden zien waar Boris tegenaan loopt, maar juist de problemen die hij onbewust veroorzaakt bij zijn ouders en zussen. Elk gezinslid maakt zijn eigen keuzes, hoewel "keuze" voor sommigen misschien een te groot woord is, je zou ook kunnen zeggen dat elk gezinslid op zijn eigen manier de gevolgen van de situatie ondergaat.

Van Keeken schrijft in soepele, heldere taal, waardoor de voor de betrokkenen ingrijpende problematiek licht verteerbaar blijft. Ook al komt niet iedereen ongeschonden uit de strijd, voor mij hadden de conflicten iets meer op het scherpst van de snede uitgevochten mogen worden.