Experimenteel, complex, maar uitermate leesbaar

Het knappe van Het snoephuis (en ook Bezoek van de knokploeg) is de wisseling van vertelstijlen zonder dat je het idee krijgt dat het boek een los samenraapsel is. Ik vond het intrigerend dat juist het meest experimentele hoofdstuk van het boek, waarin Lulu op een spionagemissie gaat en dat geschreven is als een serie praktijkinstructies, ook het meest spannende is.

Elk hoofdstuk in Het snoephuis heeft een ander hoofdpersonage, dat via een dun draadje verbonden is met de hoofdpersoon uit het vorige hoofdstuk, en telkens weet Egan die persoon overtuigend neer te zetten. Het autisme van Lincoln is bijvoorbeeld net zo invoelend neergezet als Molly's tienervragen (hoor ik er wel of niet bij?).

Tijdens het lezen had ik het liefst een grote poster aan de muur gehad met daarop alle personages en hun onderlinge band, want het is een tamelijk complex web. Daardoor vraag je je als lezer voortdurend af wie wie is en waarom dit personage volgt op het vorige. Dat Egan daarbij ook voortdurend grote tijdsprongen maakt, maakt het extra ingewikkeld. Kortom, voor herlezing vatbaar!