Ontspannend met een boodschap zonder opdringerig te zijn.

Het tweede boek in een reeks die ondertussen toch uit 5 delen bestaat, het laatste deel dateert uit 1958. Een andere wereld en andere tijden dus.
Annejet is een tiener die het wel goed bedoelt maar toch snel op haar teentjes getrapt is en dan gaat zitten mokken. Ook al doet het haarzelf misschien meer pijn dan degene op wie ze kwaad is.
In dit boek draait het om een beloning voor een goed rapport. Annejet en haar inwonende en ravilederende neef krijgen SAMEN een kano. Dat zal uiteraard tot spanningen leiden.
Het jonge zusje Belle krijgt een poppenkast.
Het leren geeft voor de kinderen niet echt problemen op, Annejet en Luuk trekken het zich wel aan dat Luuk op school gepest wordt. Altijd door dezelfde pestkop: Rooie Kees.
Er gebeuren heel wat kleine zaken in dit verhaal, klein voor wie dit als volwassene afstandelijk bekijkt, van levensbelang voor tieners.
Het thema van het boek is omgaan met een handicap, ook als familieleden, en pesterijen op school en buiten de school.
De schrijfster gaat soms ogenschijnlijk nogal vlotjes voorbij aan de verwachte aktie bij beschadiging van eigendom, namelijk opvoeders of politie inschakelen, al is dat wel de natuurlijke reactie van tieners: hou kost wat kost de volwassenen er buiten want dat is laf en verraderlijk (die idiote erecode bestaat nog altijd en is oorzaak van onnoemelijk veel leed bij de onschuldigen terwijl de daders er zich in verkneukelen en er zich verder ook niets van aantrekken.)
Sommige stukjes doen wegdromen, andere doen toch even dieper nadenken over de inhoud.
Zoals wanneer Annejet niet van de muziek van de moeder van Luuk kan genieten maar er gelukzalig bij wegdroomt. Luuk merkt op dat dat juist een vorm van appreciatie van de muziek is.
Veel kleine akties, een levensgroot tienerprobleem, een beetje humor en ouderwets getekende karakters wat de psychologie betreft. Gedateerd en helemaal niet mee met moderne technologie, toch slaagt de schrijfster er in om dat geen gemis te laten zijn.