De Kerten maken kennis met Tuppies, reuzen en Noeten.

Boek twee van de trilogie volgt nog altijd heel nauwgezet de tv-reeks. Opnieuw zit het vol met aktie, een dosis humor, veel spanning en een portie romantiek. Hier en daar komt er ook een verwijzing naar de hippie-cultuur (make love, not war). Breas, de reus, mag dan wel heel erg slecht zien, aan zijn reuk mankeert niets. En hij doodt en eet alles wat beweegt, ook mensen. De kennismaking tussen Timbal, Goerki en de tuppie Kelpie brengt enige verlichting van de missie van de Kerten. Kelpie blijkt de vader van Rinda te zijn, dat interesseert natuurlijk vooral Timbal enorm.
De cover van de 3 boeken is buiten het volgnumer identiek, dus daar valt eigenlijk niets over te vertellen. Zoals in het vorige deel staan er opnieuw vele foto's uit de tv-serie in het boek afgedrukt. Dat benadrukt natuurlijk het gevoel van nostalgie nog eens extra.
Bij Odo Opperbolt geld nog altijd het harde principe: wie iets mispeutert wacht de doodstraf, ook voor de eigen krijgers. Zijn gezag is dus vooral gevestigd op angst.
Het is natuurlijk allemaal heel avontuurlijk en er wordt aan beide kanten nogal wat gemoord, toch zullen beide partijen telkens weer tot vredesonderhandelingen komen en de doden en gewonden negeren. Psychologisch niet helemaal koosjer misschien maar 50 jaar geleden leek dat geen beletsel om geloofwaardig over te komen.