Was dit het boek te veel na een uiterst spannende reeks?

Toegegeven: het vorige boek leek het einde van een spannende reeks maar er bleven toch nog wel wat vragen over. Verder nodigt de introductie op de achterflap uit tot het lezen van alweer een spannend boek. Maar dat valt tegen.
Patricia Cornwell beantwoordt wel de openstaande vragen van de vorige delen maar daarvoor gebruikt ze slechts een 100-tal bladzijden. Ook de titel "Het Eindstation" blijkt eerder etalage-dressing dan een verwijzing naar de inhoud. De term wordt wel enkele keren gebruikt maar de belofte van de acherflap wordt zeker niet ingelost.
Dit boek bevat buiten de 100 bladzijden thriller (zoals verwacht) 450 bladzijden zwaar verteerbare en erg droge psychologische analyses. Alle vorige aannames worden opnieuw op tafel gelegd en compleet stuk geanlyseerd. Steeds opnieuw en steeds dieper. Er worden veronderstellingen gemaakt die vaak enkel op gebakken lucht gebaseerd zijn, en daarop wordt dan steeds verder geborduurd. Alles wordt met al het vorige in verband gebracht, Benton wordt van zijn voetstuk gestoten (als dat nog nodig was). Wel interessant is de uitleg van de finesses bij vingerafdrukken en alle verschillende mogelijkheden bij DNA-onderzoek en het gebruik ervan in de rechtbank.
Marino, toch de steun en toeverlaat van Scarletta, komt er bekaaid af als notoire dronkaard.
De zoon van Marino blijkt een connectie te hebben (puur theoretisch) met de maffia familie uit Parijs die achter alle moorden blijkt te zitten. Bij de ontknoping wordt hier niets meer mee gedaan. Mogelijk is dat dan de insteek voor het volgende boek?
Zwaar, moeilijk door te komen, slechts op enkele momenten focus of pathologie en spannende momenten. Niet echt een hoogtepunt in de reeks. Gelukkig volgen er nog heel wat boeken, hopelijk pikt Cornweel terug aan bij de vorige toppers.