Nostalgisch, grappig, totaal niet ernstig te nemen.

Generaties hebben genoten van de avonturen van Pietje Bell. De boeken zijn dan ook heel terecht verfilmd. Maar ondertussen zijn er heel wat jaren verlopen en is de wereld compleet veranderd.
Dat maakt ze nu heel erg wereldvreemd - maar wie de moeite doet om zich daar overheen te zetten - een draai om de oren is normaal, het is veilig op straat, mensen praten met mekaar, geen multimedia... - kan er nog even hard van genieten als vanouds.
Op de cover een breed lachende kwajongen en dat vat het hele verhaal prachtig samen... of om het in de woorden van Pietje zelf te zeggen: ik heb het niet kwaad bedoeld.
Pietje is een kwajongen en een deugniet met een groot hart en liefhebbende ouders en oudere zus.
Zijn vader kan wel lachen om de ondeugende dingen die Pietje uithaalt, al moet hij wel steeds financieel voor de schade opdraaien.
Of Pietje nu bewust kattekwaad wil uithalen, gewoon iemand wil hebben of een goede daad verrichten, de afloop is altijd hetzelfde: catastrofaal en zijn daden komen weer eens in de krant.
Enkele nevenfiguren zijn natuurlijk kruidenier en krentenweger/kwaadspreker Geelman en, in dit boek nog op de achtergrond, zijn zoon. Zus Martha is zo graag een moderne jonge vrouw met klasse, maar Pietje schopt dat plan vaak in het honderd.
Meester Ster speelt een belangrijke rol bij de opvoeding van Pietje en zal ook een trieste rol spelen in dit boek. Tante Cato zal nog in andere boeken meespelen.
De kwajongensstreken die Pietje uithaalt worden tegenwoordig eerder gecatalogeerd onder dierenmishandeling, kindermishandeling, vernieling al dan niet van openbaar eigendom en vandalisme. De schrijver leefde in een andere tijd en wou enkel de grappige kant van de dingen aantonen en verder is het niet nodig om alles om te zetten naar onze huidige waarden en normen - het enige doel is om te kunnen lachen met de fratsen van Pietje Bell.