Somber, bits, erg negatief, hopelijk een overgangsboek en opstapje naar opnieuw het betere werk

Op de cover een donkergrijze schaduw van iets ondefineerbaars tegen een lichter grijze achtergrond. Spreekt totaal niet aan en nodigt zeker niet uit om het boek open te slaan. De naam Patricia Cornwell (groot) en de verwijzing "Een Kay Scarpetta thriller" (klein maar met een lichtroze ovaaltje er door) doen dat dan weer wel - het is al het dertiende boek in de reeks en heeft een grote schare trouwe lezers over de hele wereld vergaard.
Kay Scarpetta keert na jaren terug naar Richmond, zeer tegen de zin van Pete Marino die haar wel vergezelt. Bij aankomst krijgt ze meer dan 1 koude douche, geen romantisch "weer thuis komen". Integendeel, ze is totaal niet welkom, degene die haar vroeg te komen werd daartoe gedwongen en deed dat bovendien onder valse voorwendsels. Het gebouw waar ze zovele jaren gewerkt en deels geleefd heeft wordt afgebroken en is nog slechts een ruïne. Bovendien is haar trouwe assistent van destijds ondertussen een tiranniek menselijk wrak geworden met een boel persoonlijke problemen.
Zelfde plaats als vele vorige boeken, slechts enkele jaren later maar een totaal andere setting, letterlijk met een totaal nieuw en al verwaarloosd gebow met pathologie, laboratoria en mortuarium. Ook de politieke leiders zijn vervangen.
Haar plaatsvervanger blijkt haar gewoon te haten en tracht haar op alle manieren te kleineren, belachelijk te maken en saboteren.
In een tweede verhaallijn krijgen we Lucy te zien die belaagd wordt en een aantal niet karakteristieke blunders begaat.
Hiermee verweven, na de nodige flashbacks en speurwerk, is er een derde lijn met Benton die als privé-psychiater optreedt maar daarmee erg weinig sukses heeft en daar heel erg gefrustreerd van wordt.
Een vierde verhaallijn ontwikkelt zich aanvankelijk langzaam maar neemt toch geleidelijk in belang toe. Dit zal de lijm blijken te zijn die alle verhaallijnen, hoe vergezocht dat eerst ook lijkt, bij mekaar brengt.
Het is geen vrolijk verhaal al krijgen we toch weer wel een aantal pathalogische en laboratoire brokken kennis geleverd door mensen die plezier hebben in hun werk.
Maar verder is iedereen vooral heel erg gefrustreerd. Dat zorgt voor een verwijdering tussen Kay, Lucy, Benton en Pete. En hun suksessen zijn toch altijd gebouwd geweest op hun gehechtheid aan mekaar en hun perfekte samenwerking.
Pete Marino begaat een grote stommiteit, geholpen door drankmisbruik.
Voor een groot deel is dit boek opnieuw niet erg spannend maar wel een haast psychologische uiteenzetting van frustraties, persoonlijke problemen en hoe dat ook voor problemen in hun interpersoonlijke relaties zorgt.
Pas na heel wat bladzijden wordt dadelijk dat het toch over twee moorden gaat die mogelijk (maar hoe?) met mekaar verbonden zijn.
Merkwaardig is dat een fout van Lucy als zeventienjarige zal leiden tot een levenslange handicap van een man die zijn leven en carrière zal verwoesten en uiteindelijke tot zijn dood. Dit wordt zowel door Lucy, Kay als Patricia Cornwell afgedaan als onbelangrijk, kattekwaad, een kinderstreek!
Het verhaal is nogal zwaarwichtig, ook als er op een bepaald moment een heel moeilijk gesprek tussen Scarpetta en Marino plaatsvindt. Marino komt dan voor zichzelf tot de ontdekking dat hij veel meer dan louter vriendschappelijke gevoelens voor Kay heeft, Kay toont dat ze Marino door dik en dun zal steunen en dat hun vriendschap voor haar heilig is.
Ook Lucy krijgt een heel erg koude douche bij haar liefdesleven te verwerken waarbij ze haast haar trouwste assistent kwijtspeelt, wat een kleine ramp zou zijn.
Merkwaardig genoeg is eer een kleine afrekening tussen Scarpetta en haar opvolger plus een FBI agente maar vooral het geval Marcus blijft een forse losse draad. Misschien voer voor een volgend boek?
Er valt weinig te lachten, behalve voor wie houdt van leedvermaak. De sfeer is nogal somber, en dat wordt ook geïllustreerd doordat ze nogal veel door regen en modder moeten ploeteren.
Naar het einde toe, toch nog een honderdtal bladzijden, wordt het wel ouderwets spannend al komt het pakken van de moordenaar dan toch weer als een anti-climax. De dialogen zijn vaak bits..
Dit is zeker nog niet het laatste boek uit de reeks en het lijkt dat Cornweel net als Scarpetta in een overgangsfase zit en opnieuw haar weg moet zoeken. De hoofdkarakters evolueren van boek tot boek maar blijven wel herkenbaar. Er wordt nogal wat van locatie veranderd en Scarpetta heeft geen vastheid meer, wat voor haar toch belangrijk is. Daardoor verwacht ik toch weer wat meer van het volgende boek in de reeks.