Lezersrecensie
Het stinkende potje van de medische blunders
Zoals ze in haar nawoord uitdrukkelijk vermeld, heeft Antoinette Kalkman een heel erg persoonlijke reden om dit boek te schrijven - en ze heeft niet alleen kunnen putten uit eigen ervaring maar ook de nodige experten geraadpleegd.
Dat betekent dat het verhaal goed in mekaar zit al doet het zeker de eerste 150 bladzijden eerder denken aan een aflevering van een hospitaalserie op tv dan aan een thriller.
Op het toppunt van hun (nogal egoïstische en zich superieur verheven boven de rest van de bevolking) leven gebeurt er een dubbel drama. Dochter Valérie krijgt een epilepsie-aanval als ze haar debuut maak in een hockey-match op nationaal niveau en in de consternatie valt moeder Eveline op haar gezicht met een gebroken neus tot gevolg. Valérie naar het ziekenhuis waar een tumor wordt vastgesteld, Eveline en haar echtgenoot (en Valéries vader) krijgen scheurtjes in hun tot dan perfekt schijnende relatie. In het ziekenhuis bepalen verzekeringen de budgetten en hoofdarts Ferdinand legt zijn ondergeschikten, inclusief de andere chirurgen waaronder speciaist Julius, een onmenselijk hard regime op.
En daar begint het. Julius past tegen beter weten in maar onder druk van Ferdinand een verkeerde operatietechniek toe. Wet een haast standaard operatie moest worden, waarbij Valérie verder terug haar normale leven kan oppikken, loopt faliekant verkeerd. Valérie verlamd, Eveline en Matthijs slaande ruzie over hoe het nu verder moet. Matthijs probeert met Valérie er van te maken wat er van te maken valt, Eveline voelt aan dat er bij die operatie een medische fout gebeurde en is uit op wraak.
Eigenlijk loopt het allemaal chronologisch met hier en daar een vermelding van dingen uit het verleden die een verklaring geven voor feiten in het heden.
Er komt nog een prominente figuur bij, een onderzoeksjournalist (oud collega en vriend van Eveline, waarop Matthijs jaloers is omdat hij ze verdenkt van overspel).
Om de plot nog wat ingewikkelder en raar genoeg ook geloofwaardige te maken komen ook de schulden van Ferdinand erbij, zijn band met een zware drugscrimineel en een drugslabo dat op zijn landgoed geïnstalleerd wordt.
Zoals het in een goede soap gebruikelijk is, loopt alles door mekaar, zijn er privé strubbelingen, relaties die stuklopen drugsgebruik en drankmisbruik.
Ik ben niet thuis in dit soort verhalen maar vermoed dat het gezien de context wel origineel is – het onverwachte einde is dat zeker.
Plotwendingen die het verhaal compleet veranderen: de epilepsieaanval, de foutief verlopen operatie, het ontdekken van de medische fout, het drugslabo, het ontslag van Julius, de confrontatie Julius-Matthijs, het onderzoek van Eveline in haar isoleercel, Eveline die Julius in de val lokt, de ontploffing bij het drugslabo en dan het eindspel, letterlijk, van Eveline.
Valérie loopt wel een beetje naast haar schoenen, duidelijk door de schuld van haar ouders, opvoeding weet je wel. Maar het is een levenslustig meisje en daarmee zowat de enige aangename persoon in het hele boek.
Als de anderen zijn psychologisch best wel geloofwaardig getypeerd, al is het misschien wel wat te veel van het goed, zoals in soaps gebruikelijk. Toch spelen ze allemaal hun rol en dat maakt het triest, dramatisch, onafwendbaar maar het blijft geloofwaardig omdat de personages in karakter blijven.
De karakters worden diep psychologische maar ook naar achtergrond getekend. In de loop van het verhaal evolueren ze ook, maar geen van allen ten goede. Dat lijkt een constante en geeft steeds de indruk dat dit nooit goed kan komen. Al geeft de schrijfster niet echt inzicht in wat er nog zal gebeuren. Ze hint vrijblijvend op enkele mogelijkheden maar het verhaal zal zich dan toch nog totaal anders verder ontwikkelen.
De schrijfster heeft zelf iets van die aard meegemaakt in Nederland en je merkt dat het boek, wat ze zelf ook bevestigt, daar op gebaseerd is en in die tijdsgeest moet gezien worden. Het kan dan ook nergens anders spelen, van bij het begin van de aan Nederland “aangepaste” eed van Hippocrates over de manier om een ziekenhuis te besturen, de macht van politiek en verzekeringsmaatschappijen en vooral het gemak waarmee drugs kunnen gekocht worden en hoe niemand daar aanstoot lijkt aan te nemen.
Er zijn een paar punten waar je als lezer graag antwoord op wil maar dat vormt niet echt een spanningslijk of spannende momenten zoals je in een echte thriller verwacht.
Zal Valérie nog genezen? Wie zal de rechtszaak winnen, Eveline of Ferdinand, Julius? Wat met de drugscriminelen?
Zal Julius het overleven en de eigenlijke climax: zal Eveline vertellen wat ze weet?
Ik vond het eerder vervelend dan spannend.
Dit is een hedendaags verhaal. De schrijfster gebruikt de taal van de betere klasse en dat komt de geloofwaardigheid wel ten goede. En toont aan dat het een aktueel verhaal is en geen historisch gebeuren. Zoals al gezegd zie ik het wel, in flink ingekorte versie, als een aflevering in een medische soap of als enkele afleveringen met alle toeters en bellen erbij.
Het is niet mijn kopje thee, ik heb me vooral de eerste 150 bladzijden moeten dwingen om verder te lezen. Dan werd het beter doordat het boek duidelijk aan snelheid won en er zoveel onverwachte dingen gebeurden.
Dat betekent dat het verhaal goed in mekaar zit al doet het zeker de eerste 150 bladzijden eerder denken aan een aflevering van een hospitaalserie op tv dan aan een thriller.
Op het toppunt van hun (nogal egoïstische en zich superieur verheven boven de rest van de bevolking) leven gebeurt er een dubbel drama. Dochter Valérie krijgt een epilepsie-aanval als ze haar debuut maak in een hockey-match op nationaal niveau en in de consternatie valt moeder Eveline op haar gezicht met een gebroken neus tot gevolg. Valérie naar het ziekenhuis waar een tumor wordt vastgesteld, Eveline en haar echtgenoot (en Valéries vader) krijgen scheurtjes in hun tot dan perfekt schijnende relatie. In het ziekenhuis bepalen verzekeringen de budgetten en hoofdarts Ferdinand legt zijn ondergeschikten, inclusief de andere chirurgen waaronder speciaist Julius, een onmenselijk hard regime op.
En daar begint het. Julius past tegen beter weten in maar onder druk van Ferdinand een verkeerde operatietechniek toe. Wet een haast standaard operatie moest worden, waarbij Valérie verder terug haar normale leven kan oppikken, loopt faliekant verkeerd. Valérie verlamd, Eveline en Matthijs slaande ruzie over hoe het nu verder moet. Matthijs probeert met Valérie er van te maken wat er van te maken valt, Eveline voelt aan dat er bij die operatie een medische fout gebeurde en is uit op wraak.
Eigenlijk loopt het allemaal chronologisch met hier en daar een vermelding van dingen uit het verleden die een verklaring geven voor feiten in het heden.
Er komt nog een prominente figuur bij, een onderzoeksjournalist (oud collega en vriend van Eveline, waarop Matthijs jaloers is omdat hij ze verdenkt van overspel).
Om de plot nog wat ingewikkelder en raar genoeg ook geloofwaardige te maken komen ook de schulden van Ferdinand erbij, zijn band met een zware drugscrimineel en een drugslabo dat op zijn landgoed geïnstalleerd wordt.
Zoals het in een goede soap gebruikelijk is, loopt alles door mekaar, zijn er privé strubbelingen, relaties die stuklopen drugsgebruik en drankmisbruik.
Ik ben niet thuis in dit soort verhalen maar vermoed dat het gezien de context wel origineel is – het onverwachte einde is dat zeker.
Plotwendingen die het verhaal compleet veranderen: de epilepsieaanval, de foutief verlopen operatie, het ontdekken van de medische fout, het drugslabo, het ontslag van Julius, de confrontatie Julius-Matthijs, het onderzoek van Eveline in haar isoleercel, Eveline die Julius in de val lokt, de ontploffing bij het drugslabo en dan het eindspel, letterlijk, van Eveline.
Valérie loopt wel een beetje naast haar schoenen, duidelijk door de schuld van haar ouders, opvoeding weet je wel. Maar het is een levenslustig meisje en daarmee zowat de enige aangename persoon in het hele boek.
Als de anderen zijn psychologisch best wel geloofwaardig getypeerd, al is het misschien wel wat te veel van het goed, zoals in soaps gebruikelijk. Toch spelen ze allemaal hun rol en dat maakt het triest, dramatisch, onafwendbaar maar het blijft geloofwaardig omdat de personages in karakter blijven.
De karakters worden diep psychologische maar ook naar achtergrond getekend. In de loop van het verhaal evolueren ze ook, maar geen van allen ten goede. Dat lijkt een constante en geeft steeds de indruk dat dit nooit goed kan komen. Al geeft de schrijfster niet echt inzicht in wat er nog zal gebeuren. Ze hint vrijblijvend op enkele mogelijkheden maar het verhaal zal zich dan toch nog totaal anders verder ontwikkelen.
De schrijfster heeft zelf iets van die aard meegemaakt in Nederland en je merkt dat het boek, wat ze zelf ook bevestigt, daar op gebaseerd is en in die tijdsgeest moet gezien worden. Het kan dan ook nergens anders spelen, van bij het begin van de aan Nederland “aangepaste” eed van Hippocrates over de manier om een ziekenhuis te besturen, de macht van politiek en verzekeringsmaatschappijen en vooral het gemak waarmee drugs kunnen gekocht worden en hoe niemand daar aanstoot lijkt aan te nemen.
Er zijn een paar punten waar je als lezer graag antwoord op wil maar dat vormt niet echt een spanningslijk of spannende momenten zoals je in een echte thriller verwacht.
Zal Valérie nog genezen? Wie zal de rechtszaak winnen, Eveline of Ferdinand, Julius? Wat met de drugscriminelen?
Zal Julius het overleven en de eigenlijke climax: zal Eveline vertellen wat ze weet?
Ik vond het eerder vervelend dan spannend.
Dit is een hedendaags verhaal. De schrijfster gebruikt de taal van de betere klasse en dat komt de geloofwaardigheid wel ten goede. En toont aan dat het een aktueel verhaal is en geen historisch gebeuren. Zoals al gezegd zie ik het wel, in flink ingekorte versie, als een aflevering in een medische soap of als enkele afleveringen met alle toeters en bellen erbij.
Het is niet mijn kopje thee, ik heb me vooral de eerste 150 bladzijden moeten dwingen om verder te lezen. Dan werd het beter doordat het boek duidelijk aan snelheid won en er zoveel onverwachte dingen gebeurden.
2
Reageer op deze recensie