Lezersrecensie
Keukenmeidenroman met thrillersaus
Het begint sterk met iemand met een hersenschudding annex gedeeltelijk geheugenverlies, onder het bloed en op de vlucht. Dan krijgen we een heel groot stuk navelstaarderij met stilaan stukjes geheugen die terugkomen en dan een zwakke climax die eerder een anti-climax blijkt en een stukje keukenmeidenroman om af te sluiten.
Het boek bestaat uit 3 delen (netjes Deel 1, 2 en 3 genoemd) waarbij Deel 3 slects enkele pagina’s behelst.
Elk deel bevat enkele pagina’s vanuit het perspektief van de stalker/aanvaller. Die zijn duidelijk te herkennen aan het italic lettertype. De rest is vanuit het perspektief van hoofdpersonage Kathleen. Daar wordt aanvankelijk afgewisseld tussen passages uit het heden en – met een duidelijk aanduiding – het recente verleden. Daartussen ligt een zwart gat en dat zal al heel spoedig het cruciale moment blijken te zijn wanneer er iets vreselijks gebeurd is, wat Kathleen maar niet kan herinneren. Al is dat wel belangrijk voor haar om te weten of ze slachtoffer of moordenaar is.
Het verhaal verloopt chronologisch na het zwarte gat en vanuit het heden en dan verder; en omgekeerd chronologisch van 10 dagen in het verleden naar het zwarte gat toe. Op een bepaald ogenblik ontmoeten die verhaallijnen mekaar, krijgt Kathleen haar geheugen terug en weet bijgevolg wat er echt gebeurd is.
Tussenin zijn er korte flashbacks om haar seksrelaties in volgorde te kunnen plaatsen en een aantal andere aspekten uit de achtergrond van het verhaal te verduidelijken.
Nadien komt er een grote scène waar Anja Feliers een stukje psychopatische thriller-spanning opvoert. Maar die resulteert dan al heel gauw in een tragische anti-climax.
Met iets minder drama-gehalte is een het een keukenmeidenromance van dertien in een dozijn. Maar als thriller ben ik dit - gelukkig – nog niet tegengekomen. Uniek dus.
Telkens er een verschillende (ex-)bedparter wordt geïntroduceerd verandert de plot. Kathleen zelf blijft door haar geheugenverlies en het indirect bewijs steeds een verdachte, haast alle andere medespelers die de reveu passeren lijken op een bepaald moment ook verdacht. Al weten we heel erg lang niet waarvan. Er is immers geen lijk.
Maar doordat de pagina’s in italic lijken te komen van een ander persoon krijgen de plotwendingen weinig verdere aandacht.
Liebeth en Lennert lijken normale mensen die het beste voorhebben met hun vrienden. Al de anderen, inclusief Kathleen, die dan nog wel zelf psychologe is, lijken wel in meer of mindere mate psychisch labiel te zijn.
De schrijfster besteedt hier heel wat aandacht aan – het is zelf essenstieel om er dit boekje mee te vullen – maar legt nooit echt het waarom uit. Wie de karakters apart bekijkt lijkt wel een inzicht te krijgen in de kaartenbak bij pscyholoog of psychiater. Maar door de fixatie op de kenmerken maar niet het waarom blijft ook dit erg oppervlakkig.
Er is geen ontwikkeling en heel weinig diepgang. De abnormaliteit is een gegeven. Daar volgen logischerwijs gebeurtenissen uit maar daar blijft het ook bij. Erg oppervlakkig.
De locaties staan er letterlijk in en het verhaal zou nergens anders kunnen spelen zonder zijn context te verliezen. Het moet wel in deze tijd spelen door de afhankelijkheid van mobiele telefoons. En het moet zich wel afspelen bij de linkse deugdpronkers, niet enke gebaseerd op de vertolkte standpunten, maar wie anders zou de tijd en het geld hebben om op die manier schimmen na te jagen. Het is op die manier wel geloofwaardig.
Er zitten heel wat spannende elementen in. Het begint al met Kathleen die gewond, onder het bloed, vanuit Frankrijk naar Nederland moet bellen om te vragen om haar te komen halen en zo snel mogelijk de grens over te brengen. De teksten in italic van de moordenaar brengen telkens de spanning terug in het verhaal. De stukjes geheugen die terugkomen vullen telkens een ontbrekend stukje van de puzzel in en beperken het aantal verdachten (al is lang niet duidelijk waarvan ze verdacht worden). De romantische spanning ivm de volgende labiele sekspartner kan niet boeien in een thriller.
Er wordt in de loop van het verhaal heel wat spanning gesuggereerd. Maar naargelang Kathleen haar geheugen terugkeert verdwijnt de spanning om niet meer echt terug te komen. Behalve uiteraard hetgevecht op leven en dood tussen de twee vrouwen die Luc als hun enige liefde beschouwen en daarvoor elke rivale willen doden.
Een boek van 300 bladzijden lijkt veel maar het blijkt wel heel erg veel blanco bladzijden te bevatten. En ook nog een heel groot lettertype te gebruiken met ook nog veel wit per bladzijde. Dat maakt het eigenlijk tot een pocket van minder dan 200 bladzijn en een bepaald niet erg klein lettertype.
Kathleen is een pscyhologe, het verhaal speelt zich grotendeels in haar hoofd af, het taalgebraak is daarmee in overeenstemming.
Net zoals de donkere, onduidelijke cover niet aanspreekt, is de rest van het verhaal ook nogal vlak en nietszeggend.
Te veel aandacht gaat naar het rugzakje van Kathleen en blijkbaar iedereen in haar omgeving en te weinig naar de feiten.
Welke vrouw blijkt dan ook telkens – uit grote liefde dan nog wel – terugkeren naar de man die haar dochter wou verkrachten?
Heel erg groot lettertype en veel wit – dus het las makkelijker en sneller dan ik vreesde. Er zat niks in dat mijn aandacht kon vasthouden, blij dat het uit was. Enorm teleurgesteld ivm de aankondiging op de achterflap “meest succesvolle vrouwelijk thrillerauteur van Vlaanderen”. Arm Vlaanderen.
Het boek bestaat uit 3 delen (netjes Deel 1, 2 en 3 genoemd) waarbij Deel 3 slects enkele pagina’s behelst.
Elk deel bevat enkele pagina’s vanuit het perspektief van de stalker/aanvaller. Die zijn duidelijk te herkennen aan het italic lettertype. De rest is vanuit het perspektief van hoofdpersonage Kathleen. Daar wordt aanvankelijk afgewisseld tussen passages uit het heden en – met een duidelijk aanduiding – het recente verleden. Daartussen ligt een zwart gat en dat zal al heel spoedig het cruciale moment blijken te zijn wanneer er iets vreselijks gebeurd is, wat Kathleen maar niet kan herinneren. Al is dat wel belangrijk voor haar om te weten of ze slachtoffer of moordenaar is.
Het verhaal verloopt chronologisch na het zwarte gat en vanuit het heden en dan verder; en omgekeerd chronologisch van 10 dagen in het verleden naar het zwarte gat toe. Op een bepaald ogenblik ontmoeten die verhaallijnen mekaar, krijgt Kathleen haar geheugen terug en weet bijgevolg wat er echt gebeurd is.
Tussenin zijn er korte flashbacks om haar seksrelaties in volgorde te kunnen plaatsen en een aantal andere aspekten uit de achtergrond van het verhaal te verduidelijken.
Nadien komt er een grote scène waar Anja Feliers een stukje psychopatische thriller-spanning opvoert. Maar die resulteert dan al heel gauw in een tragische anti-climax.
Met iets minder drama-gehalte is een het een keukenmeidenromance van dertien in een dozijn. Maar als thriller ben ik dit - gelukkig – nog niet tegengekomen. Uniek dus.
Telkens er een verschillende (ex-)bedparter wordt geïntroduceerd verandert de plot. Kathleen zelf blijft door haar geheugenverlies en het indirect bewijs steeds een verdachte, haast alle andere medespelers die de reveu passeren lijken op een bepaald moment ook verdacht. Al weten we heel erg lang niet waarvan. Er is immers geen lijk.
Maar doordat de pagina’s in italic lijken te komen van een ander persoon krijgen de plotwendingen weinig verdere aandacht.
Liebeth en Lennert lijken normale mensen die het beste voorhebben met hun vrienden. Al de anderen, inclusief Kathleen, die dan nog wel zelf psychologe is, lijken wel in meer of mindere mate psychisch labiel te zijn.
De schrijfster besteedt hier heel wat aandacht aan – het is zelf essenstieel om er dit boekje mee te vullen – maar legt nooit echt het waarom uit. Wie de karakters apart bekijkt lijkt wel een inzicht te krijgen in de kaartenbak bij pscyholoog of psychiater. Maar door de fixatie op de kenmerken maar niet het waarom blijft ook dit erg oppervlakkig.
Er is geen ontwikkeling en heel weinig diepgang. De abnormaliteit is een gegeven. Daar volgen logischerwijs gebeurtenissen uit maar daar blijft het ook bij. Erg oppervlakkig.
De locaties staan er letterlijk in en het verhaal zou nergens anders kunnen spelen zonder zijn context te verliezen. Het moet wel in deze tijd spelen door de afhankelijkheid van mobiele telefoons. En het moet zich wel afspelen bij de linkse deugdpronkers, niet enke gebaseerd op de vertolkte standpunten, maar wie anders zou de tijd en het geld hebben om op die manier schimmen na te jagen. Het is op die manier wel geloofwaardig.
Er zitten heel wat spannende elementen in. Het begint al met Kathleen die gewond, onder het bloed, vanuit Frankrijk naar Nederland moet bellen om te vragen om haar te komen halen en zo snel mogelijk de grens over te brengen. De teksten in italic van de moordenaar brengen telkens de spanning terug in het verhaal. De stukjes geheugen die terugkomen vullen telkens een ontbrekend stukje van de puzzel in en beperken het aantal verdachten (al is lang niet duidelijk waarvan ze verdacht worden). De romantische spanning ivm de volgende labiele sekspartner kan niet boeien in een thriller.
Er wordt in de loop van het verhaal heel wat spanning gesuggereerd. Maar naargelang Kathleen haar geheugen terugkeert verdwijnt de spanning om niet meer echt terug te komen. Behalve uiteraard hetgevecht op leven en dood tussen de twee vrouwen die Luc als hun enige liefde beschouwen en daarvoor elke rivale willen doden.
Een boek van 300 bladzijden lijkt veel maar het blijkt wel heel erg veel blanco bladzijden te bevatten. En ook nog een heel groot lettertype te gebruiken met ook nog veel wit per bladzijde. Dat maakt het eigenlijk tot een pocket van minder dan 200 bladzijn en een bepaald niet erg klein lettertype.
Kathleen is een pscyhologe, het verhaal speelt zich grotendeels in haar hoofd af, het taalgebraak is daarmee in overeenstemming.
Net zoals de donkere, onduidelijke cover niet aanspreekt, is de rest van het verhaal ook nogal vlak en nietszeggend.
Te veel aandacht gaat naar het rugzakje van Kathleen en blijkbaar iedereen in haar omgeving en te weinig naar de feiten.
Welke vrouw blijkt dan ook telkens – uit grote liefde dan nog wel – terugkeren naar de man die haar dochter wou verkrachten?
Heel erg groot lettertype en veel wit – dus het las makkelijker en sneller dan ik vreesde. Er zat niks in dat mijn aandacht kon vasthouden, blij dat het uit was. Enorm teleurgesteld ivm de aankondiging op de achterflap “meest succesvolle vrouwelijk thrillerauteur van Vlaanderen”. Arm Vlaanderen.
1
Reageer op deze recensie