Lezersrecensie
Topsport, geld, macht, corruptie en moord
Ingewikkeld. Vertrekkend van een enkele moord krijgt het onderzoek steeds maar nieuwe vertakkingen waarbij telekens nieuwe locaties en personen betrokken blijken, zonder dat de oplossing van de oorspronkelijke moord een stap dichterbij komt.
Het verhaal verloopt chronologisch van de ontdekking van het lijk tot de afrekening met de moordenaars en een korte epiloog om de losse eindjes weg te werken en een opening te maken voor een volgend boek in deze reeks (X is al nummer 5 in de reeks).
Het is verdeeld in VIII blokken (romeinse cijfers), telkens voorafgegaan door een citaat (uit de echte pers) dat een link tussen het verhaal en de realiteit moet aantonen. De 8 blokken vormen telkens een fase in het onderzoek en zijn zelf dan weer verdeeld in hoofdzakelijk ultrakorte hoofdstukjes. Dat laatste zorgt enerzijds voor snelheid bij het lezen maar ook voor een beetje verwarring. Doordat er zoveel personages zijn, een aantal met wel erg gelijkaardige namen (beginnend met een “M”) en waarvan niet altijd duidelijk is of ze een hoofd- of bijrol vervullen. Hoewel het boek perfect op zichzelf kan gelezen worden, zou dat laatste misschien wel heel wat makkelijker zijn indien eerst de 4 andere boeken uit de reeks gelezen worden, dan blijkt alvast wie steeds weer meespeelt, wat hun rol is en hoe hun karakter en onderlinge verhoudingen zijn.
De plot is, net zoals het moordonderzoek en het aantal locaties en mensen die er bij betrokken raken, als een olievlek die al snel de halve wereld omspant.
Het verhaal is gebaseerd op bestaande gerechtelijke en journalistieke onderzoeken naar matchfixing in de (Zweedse) voetbalcompetitie. Om het allemaal samen te brengen in een thriller die het tot een samenhangend geheel met sluitende plot omvormt is zeker origineel.
Er zijn heel wat plotwendingen die het moordonderzoek telkens nog ingewikkelder maken. Er komen meer mensen bij te pas, meer locaties, internationale verwikkelingen. Maar onverwachte wendingen kan je dat niet noemen, dat hoort gewoon bij een spannend verhaal. De grote revelatie is de identiteit van de moordenaar achter de schermen, maar dat komt voor de aandachtige lezer toch niet als een verrassing – dat was toch al wel in het voorgaande gesuggereerd door de schrijver.
Een opvallend (en toch ook wel een beetje onwaarschijnlijk) feit is hoe de Zweeds politie overal medewerking krijgt, toegang heeft tot alle databanken, internationale samenwerking die perfekt verloopt en vliegreizen zonder visum mogelijk zijn.
Bij de beschrijving van de karakters blijkt de journalistieke achtergrond van Pascal Engman. Ze worden helder beschreven met overdreven aandacht aan uiterlijke kenmerken maar haast met voorbijgaan aan de diepgang en achtergrond van de personages, behalve dan dat wat echt noodzakelijk is voor het verhaal. Uitzondering zijn het tegenwoordig haast obligate rugzakje en seksdrive van de hoofdfiguren.
Weinig of geen evolutie nadat de karakters tegen de achtergrond van het verhaal gesitueerd zijn.
Sommige zaken blijven dan ook onverklaard. Zoals waarom Jonna, een introvert persoon, een hele hoop naaktfoto’s van zichzelf op haar mobiel bewaart. Of hoe iedereen blijkbaar makkelijk aan huurmoordenaars inclusief oorlogswapens geraakt.
Het is duidelijk dat journalist Engman zich, zoals hij in zijn dankwoord ook zelf zegt, heeft laten leiden door echte verhalen uit pers, politiek en sportwereld.
In die zin kan je zijn boek ook zien als een krantenartikel stijl diepgravend achtergrondverhaal van 500 bladzijden.
Er loopt een constante spanningslijn door het verhaal. Vooral omdat er meerdere personen in rondlopen die er niet voor terugdeinzen om geweld te plegen, tot moord toe, zelfs tegen de politie. Iedereen loopt constant gevaar en dat laat de schrijver duidelijk uitkomen.
Uiteraard zijn er daarbij ook nog hoogtepunten in de spanningslijn wanneer er acuut doodsgevaar voor de een of ander dreigt. En dat is nogal breed bedeeld over heel wat personen.
De schrijver presenteert een mix van dreiging, wat zou kunnen gebeuren, en van aktueel geweld.
Het is geschreven als een krantenartikel. Weinig of geen beschrijvingen, en die er zijn dan vooral functioneel om net genoeg duiding te geven om de dialogen en interacties tussen de personages in hun context te kunnen plaatsen.
Alles draait rond de aktie en dialogen, dus dat is zeker erg beeldend geschreven.
Ik had het soms moeilijk om alle personages en hun daden uit mekaar te houden. Het zijn er wel erg veel en er wordt soms pas na lange tijd opnieuw na verwezen. De hoofdstukjes dubbel of zelfs drie keer zo lang maken zou misschien meer stabiliteit gebracht hebben. Met risico om snelheid te verliezen natuurlijk. Het bleek ook niet echt een probleem omdat die bijrollen onderling ook wel een beetje inwisselbaar bleken omdat ze meer dienden om informatie door te geven en verder toch wel oppervlakkig bleven als persoon.
Al bij al is het een boek dat ik rustig begon te lezen maar dat me ergens onderweg “pakte” en dan ging het steeds sneller naar het einde toe. Een thriller van het harde genre en echt wel een aanrader.
Het verhaal verloopt chronologisch van de ontdekking van het lijk tot de afrekening met de moordenaars en een korte epiloog om de losse eindjes weg te werken en een opening te maken voor een volgend boek in deze reeks (X is al nummer 5 in de reeks).
Het is verdeeld in VIII blokken (romeinse cijfers), telkens voorafgegaan door een citaat (uit de echte pers) dat een link tussen het verhaal en de realiteit moet aantonen. De 8 blokken vormen telkens een fase in het onderzoek en zijn zelf dan weer verdeeld in hoofdzakelijk ultrakorte hoofdstukjes. Dat laatste zorgt enerzijds voor snelheid bij het lezen maar ook voor een beetje verwarring. Doordat er zoveel personages zijn, een aantal met wel erg gelijkaardige namen (beginnend met een “M”) en waarvan niet altijd duidelijk is of ze een hoofd- of bijrol vervullen. Hoewel het boek perfect op zichzelf kan gelezen worden, zou dat laatste misschien wel heel wat makkelijker zijn indien eerst de 4 andere boeken uit de reeks gelezen worden, dan blijkt alvast wie steeds weer meespeelt, wat hun rol is en hoe hun karakter en onderlinge verhoudingen zijn.
De plot is, net zoals het moordonderzoek en het aantal locaties en mensen die er bij betrokken raken, als een olievlek die al snel de halve wereld omspant.
Het verhaal is gebaseerd op bestaande gerechtelijke en journalistieke onderzoeken naar matchfixing in de (Zweedse) voetbalcompetitie. Om het allemaal samen te brengen in een thriller die het tot een samenhangend geheel met sluitende plot omvormt is zeker origineel.
Er zijn heel wat plotwendingen die het moordonderzoek telkens nog ingewikkelder maken. Er komen meer mensen bij te pas, meer locaties, internationale verwikkelingen. Maar onverwachte wendingen kan je dat niet noemen, dat hoort gewoon bij een spannend verhaal. De grote revelatie is de identiteit van de moordenaar achter de schermen, maar dat komt voor de aandachtige lezer toch niet als een verrassing – dat was toch al wel in het voorgaande gesuggereerd door de schrijver.
Een opvallend (en toch ook wel een beetje onwaarschijnlijk) feit is hoe de Zweeds politie overal medewerking krijgt, toegang heeft tot alle databanken, internationale samenwerking die perfekt verloopt en vliegreizen zonder visum mogelijk zijn.
Bij de beschrijving van de karakters blijkt de journalistieke achtergrond van Pascal Engman. Ze worden helder beschreven met overdreven aandacht aan uiterlijke kenmerken maar haast met voorbijgaan aan de diepgang en achtergrond van de personages, behalve dan dat wat echt noodzakelijk is voor het verhaal. Uitzondering zijn het tegenwoordig haast obligate rugzakje en seksdrive van de hoofdfiguren.
Weinig of geen evolutie nadat de karakters tegen de achtergrond van het verhaal gesitueerd zijn.
Sommige zaken blijven dan ook onverklaard. Zoals waarom Jonna, een introvert persoon, een hele hoop naaktfoto’s van zichzelf op haar mobiel bewaart. Of hoe iedereen blijkbaar makkelijk aan huurmoordenaars inclusief oorlogswapens geraakt.
Het is duidelijk dat journalist Engman zich, zoals hij in zijn dankwoord ook zelf zegt, heeft laten leiden door echte verhalen uit pers, politiek en sportwereld.
In die zin kan je zijn boek ook zien als een krantenartikel stijl diepgravend achtergrondverhaal van 500 bladzijden.
Er loopt een constante spanningslijn door het verhaal. Vooral omdat er meerdere personen in rondlopen die er niet voor terugdeinzen om geweld te plegen, tot moord toe, zelfs tegen de politie. Iedereen loopt constant gevaar en dat laat de schrijver duidelijk uitkomen.
Uiteraard zijn er daarbij ook nog hoogtepunten in de spanningslijn wanneer er acuut doodsgevaar voor de een of ander dreigt. En dat is nogal breed bedeeld over heel wat personen.
De schrijver presenteert een mix van dreiging, wat zou kunnen gebeuren, en van aktueel geweld.
Het is geschreven als een krantenartikel. Weinig of geen beschrijvingen, en die er zijn dan vooral functioneel om net genoeg duiding te geven om de dialogen en interacties tussen de personages in hun context te kunnen plaatsen.
Alles draait rond de aktie en dialogen, dus dat is zeker erg beeldend geschreven.
Ik had het soms moeilijk om alle personages en hun daden uit mekaar te houden. Het zijn er wel erg veel en er wordt soms pas na lange tijd opnieuw na verwezen. De hoofdstukjes dubbel of zelfs drie keer zo lang maken zou misschien meer stabiliteit gebracht hebben. Met risico om snelheid te verliezen natuurlijk. Het bleek ook niet echt een probleem omdat die bijrollen onderling ook wel een beetje inwisselbaar bleken omdat ze meer dienden om informatie door te geven en verder toch wel oppervlakkig bleven als persoon.
Al bij al is het een boek dat ik rustig begon te lezen maar dat me ergens onderweg “pakte” en dan ging het steeds sneller naar het einde toe. Een thriller van het harde genre en echt wel een aanrader.
1
Reageer op deze recensie