Slampamper

Als je een boek van Annet Schaap bespreekt durf je eigenlijk niet minder dan de maximale score te geven. Er zijn zoveel superlatieven over haar nieuwste boek uitgestrooid - door bekende recensenten en liefhebbers van jeugdliteratuur- dat je eigenlijk bang bent om dit boek te lezen. Over haar vorige hoogtepunt 'Lampje' (alle bekroningen vielen haar ten deel) heb ik niets geschreven en zelfs niets beoordeeld. Een boek dat al zoveel aandacht genereerd sla ik meestal over.
In mijn gedachten is Annet Schaap nog altijd die succesvolle illustrator. Die tijd ligt al lang achter ons. Ze heeft inmiddels enkele veelbesproken en dus bekroonde titels op haar naam.
Misschien klinkt het vreemd, maar ik ben altijd een beetje huiverig voor nieuw werk en vooral de beoordeling daarover. Onwillekeurig moet ik dan aan de voortreffelijke Guus Kuijer denken. Als diens naam op de voorkant prijkte werden de meeste recensenten al enthousiast. Zou dat ook gaan gelden voor Annet Schaap?

Dit boek rechtvaardigt de aandacht die het krijgt ten volle. Het centrale verhaalgegeven is eigenlijk simpel. De uitwerking ervan allerminst.
Plot (verhaallijn): Vijf broers van Eliza (zij is de hoofdpersoon en niet haar broertje Krekel, een niet door vader geaccepteerd kind). Eliza en Krekel blijven zoeken al moeten ze daarvoor helemaal naar de Witte Kliffen.
Eenvoudige queeste, niet eenvoudige uitwerking. Dat komt door het sterk wisselende verhaalperspectief, de schitterende taal die de auteur hanteert ,de ingefluisterde gedachten (cursief gedrukt) ren de omvang van het boek (409 pagina's).
Het vergt dus wel wat leesinspanning van de ca. 10-jarige. Dat is zo'n beetje de startleeftijd.
Over de taal: Ik las ergens het woord 'Slampamper' en moest toen gelijk denken aan het even sferische werk van Benny Lindelauf, een duologie (Negen Open Armen en De hemel van Heivisj), later als één boek uitgegeven 'Het tegendeel van zorgen'. Dat heeft voor mij dezelfde sfeer. totaal andere inhoud, andere doelgroep (15+), maar het heeft een identieke sfeer.

Annet Schaap heeft aansprekende personages gecreëerd in een sterk compositorisch verhaal.
Is er dan niet een klein minpuntje te bedenken. Nou eigenlijk wel. Ik vind sommige tekstgedeelten (bijv. van de trouwerij) wat breedvoerig en uitgesponnen. Als je van het principe bent ; hoe meer pagina's, hoe beter' zal dit kritiekpuntje je helemaal niets uitmaken, maar ik houd nogal van beknoptheid, waarbij je tussen de regels kunt lezen.

Overigens hoef je lampje niet per se te lezen. Dat is bepaald geen straf, maar is niet noodzakelijk.
Desalniettemin heeft Annet Schaap een groots boek afgeleverd dat terecht zoveel aandacht krijgt. Of het de plaats kan innemen van Benny Lindelauf is echter de vraag, maar dat heeft ook alles te maken met mijn afkomst. Daardoor is zijn woord 'slampamper' altijd bij mij blijven hangen en staan zijn boeken op de promintenplank in de woonkamer.

Vijf sterren voor 'Krekel'.