17 juli 2014:Kan ik u ook nog iets ...?

Joost Schijns schreef een emotioneel verhaal. Dat kan ook niet anders, want het gaat om een van de grootste (grootste?) luchtvaartrampen waar Nederland mee te maken heeft gehad. 17 juli 2014 MH17. Dan weet (haast) iedereen waar het over gaat.
In een eerdere bijdrage op Hebban schreef ik al dat ik dit boek voor mijn kleinzoon ging kopen. Dat heb ik gedaan. Binnenkort is hij jarig en wordt 12 jaar.

Meneer Bart - op de basisschool meester Bart (zelfs Bart) - is leerkracht van groep 8. Er staat hem een buitengewoon moeilijk jaar te wachten. Dat komt vooral door een nieuwe leerling, Dennis, geheten. Die maakt het in groep 8 wel erg bont. Hij is eerder van een andere school gestuurd en ook op zijn nieuwe school De Appeltuin is het vrijwel louter kommer en kwel.
Een groot gedeelte van dit boek beschrijft de perikelen in groep 8. Ik mag mij gelukkig prijzen, want voordat ik overstapte naar het voorgezet onderwijs in 2000 werkte ik ruim twee decennia in het basisonderwijs en gaf les aan groep 8 met daarin - je leest het goed -45 leerlingen. Een Dennis zat er niet in, alhoewel je natuurlijk bewerkelijke leerlingen genoeg hebt. Menner Bart blijft bewonderenswaardig kalm, maar is ook blij dat de vakantie eraan komt. Hij en zijn vriendin Astrid hebben een reis naar Australië geboekt. Lekker uitrusten van een turbulent schooljaar en daarna wil meneer Bart met volle energie in groep 6 aan de slag en zijn er plannen om met Astrid het leven verder vorm te geven en eventueel een gezinnetje te stichten.
Dan gebeurt er wat niemand voor mogelijk had gehouden ...

De gebeurtenissen in de klas zijn grotendeels fictief (gelukkig maar). Ik mis een beetje doortastend optreden van de schoolleiding, zeker na het incident waarbij er klappen vallen. Mooi is dan weer dat meneer Bart ook ziet dat het misplaatste en agressieve gedrag van Dennis een oorsprong heeft. Geduld moet je wel hebben als je lesgeeft. Daarnaast ook de humor bewaren en het plezier in het lesgeven niet verliezen. Dat doet deze meester ook niet. Hij verheugt zich op het schoolkamp (Dennis is geschorst ) en de afscheidsmusical.

Het boek wordt naarmate het vordert steeds schrijnender en emotioneler. Dat zal niemand verbazen. Na het tragische einde van meneer Bart en zijn Astrid schrijft Dennis een ontroerend sorry-briefje. Ook zijn klasgenoten - ondanks zijn pestgedrag (dat is zacht uitgedrukt) laten hem (Dennis)niet in de steek.

Aan het eind staat vooral het onvoorstelbare gemis centraal. Niet alleen van deze twee geliefde mensen, maar ook nog 296 anderen. Er staan immers 298 bomen.
Twee hoofdpersonen - Sanne en Emma - zoeken met opa Aad de herinneringsplek op. Dan sla je na 379 pagina's het boek dicht. Niet helemaal. Op bladzijde 380 staat namelijk een zwart-witfoto van meneer Bart en vriendin Astrid. Daar blijf je toch even naar kijken.

Bewonderenswaardig dat Joost Schijns dit verhaal (als oud-collega) heeft geschreven. Het is (Maaike de Vries schreef dat al in haar bijdrage) verplichte kost voor (aanstormende) leerkrachten (dat er veel meneren/mevrouwen Bart voor de klas mogen komen te staan), maar het is vooral keihard binnenkomend verhaal dat onschuldige mensen met mooie levensplannen zomaar uit de lucht worden geschoten vanwege een oorlogssituatie en het leven beëindigd zien worden, hele families in rouw achterlatend.
Tien jaar na dato: dat we maar niet mogen vergeten.

De titel boven mijn woordelijke bijdrage zijn de laatste woorden van de stewardess (fictief) voordat de MH17 wordt geraakt door een raket.

Leeftijd voor dit boek: vanaf ca. 11 jaar en voor veel, veel ouder.

Vijf sterren en 298 lampjes