Geluksballetjes zijn noodzakelijk

Het is een opvallend fenomeen: veel boeken die ik de laatste tijd las gaan over het verdriet, het gemis of de rouw van een overleden familielid. Na 'Kauw van jou', 'Brand', en 'Kip op je kop' (deze laatste titel vond ik het heftigste boek gezien het directe moment van overlijden) is er het vierde boek van Brenda Heijnis.
Haar naam kwam mij ergens bekend voor. Dat bleek te kloppen, want haar prozadebuut 'Olle en de boekenvloek' mocht is recenseren voor NBD Biblion.
Bij boeken die uitgegeven worden door Hoogland & Van Klaveren denk is vaak aan literaire verhalen voor een beperktere doelgroep, vaak geoefendere lezers. Wellicht een misplaatst vooroordeel. dat geldt zeker voor 'Nachtfietser. Dat is een helder, goed geschreven en toegankelijk verhaal. Je moet wel van gevoelig beschreven onderwerpen houden. Ik hoor vaker van leerlingen- wel iets oudere leerlingen dan de doelgroep voor dit boek - dat ze de werkelijkheid willen ontvluchten en hun heil zoeken in de fantasy-hoek.
Nog vaker moet het een niet al t4e dik boek zijn en dan is de nieuwste Heijnis prima.

Brenda Heijnis schreef een aangrijpend verhaal met Sammie als hoofdpersoon. Haar broertje Sebas is om het leven gekomen. Hij is verongelukt. In cursieve gedeelten lees ze dat verhaal.
De dood van Sebas heeft gevolgen voor het gezin. Een realistische weergave. Toen ik in een ver verleden voor de overstap naar het voortgezet onderwijs in het basisonderwijs werkte overleed een jongen (5 jaar) en dat had gevolgen voor het hele gezin. Eigenlijk parallel aan die gebeurtenis verloopt dit verhaal. Er volgt een proefscheiding tussen vader en moeder en Sammies zus Wies trekt bij haar moeder in. Sammie ( Muis genoemd in het verhaal)blijft bij haar vader en een oudoom achter op hun bloembollenbedrijf.
Sammie ontmoet tijdens een nachtelijke fietsrit (titel) Toon. Toon heeft ook niet een ideale thuissituatie. Zijn halfbroer Jesse is het huis uitgezet en is dakloos.
Sammie komt ook met de groep daklozen in contact. Die serveren geluksballetjes, want die hebben we allemaal nodig en Sammie zeker.

Er zijn wel veel problematieken die aangekaart worden (lees veel ellende), maar elk huisje heeft zijn kruisje is een bekend gezegde.

Het wordt op een fijne manier verteld. Het is een (tekst achterflap) indringende jeugdroman. Sterk vind ik dat het niet wensvervullend eindigt in de vorm van 'ze leefden nog lang en gelukkig'. Moeder en zusje Wies krijgen minder aandacht, de focus van het gezin ligt op Sammie en haar vader.
Ik begrijp uit het nawoord dat de auteur worstelt met de gevolgen van long-covid en dat ze dit boek een overwinningsverhaal noemt.
Dat overwinningsgevoel geldt ook voor Sammie.

Ik probeer niet te scheutig te zijn met de maximale score. Daarom vier sterren (eigenlijk 4,5) voor dit gevoelige verhaal. Het is geschikt voor lezers vanaf ca. 9 of 10 jaar.
Oh ja, het sfeervolle omslag is getekend door Jeska Verstegen.
Oh ja 2, een andere beoordelaar schreef dat ze moest huilen tijdens het lezen en dat mensen die daar geen behoefte aan hebben het maar niet moeten lezen. Daar ga ik niet in mee. ik huil vrijwel nooit tijdens het lezen van een boek, maar ook voor 'droogkloten' als ik is dit een aangrijpend verhaal.