Lezersrecensie
Niet zo geprikkeld
Dit boek van Alice Bakker is het vierde deel (en laatste, begrijp ik) van de H4C-serie. H staat hier voor havo. Ik heb, meen ik ,alle drie de voorgaande delen gelezen en moet -helaas- schrijven dat ik niet bijster enthousiast ben. Een van de vorige delen waardeerde ik met drie sterren en en een ander deel (meen 'Komt niks van terecht') met twee sterren.
Ik zie vaak beoordelaars op Hebban met een lijstje met daarop onder meer; schrijfstijl, plot, spanning en originaliteit.
Dat doe ik vrijwel nooit, maar wil er hier wel wat over schrijven.
Eerst de inhoud en opvallende boekkenmerken.
Floor is de hoofdpersoon met het spreekwoordelijke prikkeldraad. Zij laat dus haar ware gezicht/aard zelden of niet zien.
Zij ontmoet in Casper - waar ze wel/geen gevoelens voor heeft -haar gelijke.
Het kenmerk is dat achter zo'n grote mond vaak een klein hartje schuilgaat.
Het verhaal wordt vanuit Floor en Casper verteld. Daarbij wordt teruggegrepen naar eerdere gebeurtenissen, zoals de zwangerschap. Je kunt dit boek overigens best als stand alone lezen. En als het je aanspreekt ook de andere drie delen in willekeurige volgorde.
Het sterkst zijn de gedachtesprongen van de pubers/tieners/jongvolwassenen. Die zijn wel levensecht weergegeven.
De schrijfstijl is uiterst simpel. dat is op zich geen schande. Ook Carry Slee is er groot mee geworden. Het neigt mij, als veellezer, toch erg veel naar simplisme.
Waarom liggen mij deze boeken niet zo? Dat vroeg ik mij af. Het antwoord is vrij eenvoudig. Ik ervaar een gebrek aan originaliteit. Ik lees bijv. alweer over 'truth or dare'. Zo zijn er meer weinig oorspronkelijke verhaalgegevens.
Jongeren zullen dit 'euvel' wellicht minder opmerken. Zij lezen vaak niet veel boeken.
Het gegeven van grote mond om jezelf niet kwetsbaar te hoeven opstellen is op zich prima, maar de totale uitwerking kan mij niet bekoren.
Ik geef er 2,5 ster voor, maar vanwege positieve punten toch naar drie sterren overgeheveld. Om het maar in de vorm van de titel te zeggen: Ik werd er niet zo door geprikkeld.
Ik zie vaak beoordelaars op Hebban met een lijstje met daarop onder meer; schrijfstijl, plot, spanning en originaliteit.
Dat doe ik vrijwel nooit, maar wil er hier wel wat over schrijven.
Eerst de inhoud en opvallende boekkenmerken.
Floor is de hoofdpersoon met het spreekwoordelijke prikkeldraad. Zij laat dus haar ware gezicht/aard zelden of niet zien.
Zij ontmoet in Casper - waar ze wel/geen gevoelens voor heeft -haar gelijke.
Het kenmerk is dat achter zo'n grote mond vaak een klein hartje schuilgaat.
Het verhaal wordt vanuit Floor en Casper verteld. Daarbij wordt teruggegrepen naar eerdere gebeurtenissen, zoals de zwangerschap. Je kunt dit boek overigens best als stand alone lezen. En als het je aanspreekt ook de andere drie delen in willekeurige volgorde.
Het sterkst zijn de gedachtesprongen van de pubers/tieners/jongvolwassenen. Die zijn wel levensecht weergegeven.
De schrijfstijl is uiterst simpel. dat is op zich geen schande. Ook Carry Slee is er groot mee geworden. Het neigt mij, als veellezer, toch erg veel naar simplisme.
Waarom liggen mij deze boeken niet zo? Dat vroeg ik mij af. Het antwoord is vrij eenvoudig. Ik ervaar een gebrek aan originaliteit. Ik lees bijv. alweer over 'truth or dare'. Zo zijn er meer weinig oorspronkelijke verhaalgegevens.
Jongeren zullen dit 'euvel' wellicht minder opmerken. Zij lezen vaak niet veel boeken.
Het gegeven van grote mond om jezelf niet kwetsbaar te hoeven opstellen is op zich prima, maar de totale uitwerking kan mij niet bekoren.
Ik geef er 2,5 ster voor, maar vanwege positieve punten toch naar drie sterren overgeheveld. Om het maar in de vorm van de titel te zeggen: Ik werd er niet zo door geprikkeld.
1
Reageer op deze recensie