Lezersrecensie
Twintig keer wie?
Amsterdam Centraal, woensdagochtend tien over zeven. Over enkele minuten vertrekt vanaf spoor 7A de trein naar Berlijn. Aan boord een jongeman, latte in zijn hand, starend naar de mieren op het perron terwijl hij onderweg is naar Dee. Hij heeft haar al een tijd niet gesproken, maar mijmert zeshonderdnegenentwintig kilometer lang over wat was, wat is en wat had kunnen zijn.
In slechts 130 pagina's schetst Oliver Reps een verhaal over een (voorbijgaande?) liefde. Dat doet hij knap in versvorm met korte zinnen. Door de stroom van gedachten die elkaar rap opvolgen en herhalen lezen we hoe de treinreiziger zijn relatie overpeinst.
Ik vond het een genot om het boek te lezen. Met name het ritme waarin het je meeneemt. Een beetje zoals een echte trein. Soms in sneltreinvaart, dan weer als stoptrein. Ik houd normaal gesproken van meer diepgang in een verhaal. Dat ontbrak hier een beetje en toch vond ik dat niet storend. Misschien kwam dat een beetje door de humor die ik erin las en wellicht helemaal niet als humor bedoeld is. Namelijk die koeien. Waar zijn de koeien? De toegevoegde plaatjes vormen een leuke afwisseling met de tekst. Het heeft iets mysterieus zo met de wazige zwart-wit foto's. Mijn allereerste verse novelle, een aangename verrassing waardoor ik in de toekomst dit genre nog zeker eens ter hand zal nemen!
In slechts 130 pagina's schetst Oliver Reps een verhaal over een (voorbijgaande?) liefde. Dat doet hij knap in versvorm met korte zinnen. Door de stroom van gedachten die elkaar rap opvolgen en herhalen lezen we hoe de treinreiziger zijn relatie overpeinst.
Ik vond het een genot om het boek te lezen. Met name het ritme waarin het je meeneemt. Een beetje zoals een echte trein. Soms in sneltreinvaart, dan weer als stoptrein. Ik houd normaal gesproken van meer diepgang in een verhaal. Dat ontbrak hier een beetje en toch vond ik dat niet storend. Misschien kwam dat een beetje door de humor die ik erin las en wellicht helemaal niet als humor bedoeld is. Namelijk die koeien. Waar zijn de koeien? De toegevoegde plaatjes vormen een leuke afwisseling met de tekst. Het heeft iets mysterieus zo met de wazige zwart-wit foto's. Mijn allereerste verse novelle, een aangename verrassing waardoor ik in de toekomst dit genre nog zeker eens ter hand zal nemen!
1
Reageer op deze recensie