Spanning vanaf het begin

Het blauwe uur is het langverwachte nieuwe boek van Paula Hawkins. Ik was erg onder de indruk destijds van Meisje in de trein. Ik las dit boek pas veel later, want ik liet me voorheen vaak afstoten als een boek een grote hype werd. Gelukkig heb ik sindsdien geleerd dat veel boeken zo populair worden omdat ze gewoon echt goed zijn. Ik was erg onder de indruk van hoe het verhaal zich ontvouwde en hoe je meekeek in het hoofd van het hoofdpersonage.

In het blauwe uur word je meteen weer meegezogen in een mysterieuze wereld. Hawkins weet heel goed en langzaam op te bouwen. Vanaf het begin is het boek spannend, hoewel er eigenlijk nog niet echt iets heel groots gebeurd is. Geen bloederige moord om op te lossen bijvoorbeeld. En toch zit je er direct in en wil je weten hoe het verhaal verder gaat.

Waar het verhaal over gaat? Het gaat over James Becker, conservator van het Fairburn museum. Zij hebben de hele collectie van kunstenares Vanessa Chapman geërfd. Een bijzondere erfenis, want Chapman had een felle ruzie met de eigenaar van Fairburn, jaren geleden.

De erfenis wordt beheerd door Grace. Zij woont ook in Vanessa's oude huis. Na het overgeven van de eerste werken zijn het museum en zij nu al jaren in een juridische strijd verwikkeld om alles over te dragen aan het museum, van brieven tot dagboeken tot de laatste werken waarvan ze denken dat Grace ze achterhoudt.

Becker besluit af te reizen naar Eris, het mysterieuze eiland van Vanessa waar Grace nu woont. Dit eiland is verbonden met het vasteland via een toegangsweg. Deze toegangsweg is echter alleen toegankelijk met eb: het is een getijdeneiland, met vloed stroomt de weg onder water en moet je uren wachten tot het weer eb is.
Zo'n getijdeneiland ken ik al uit de serie De kleine bakkerij aan het strand van Jenny Colgan. Waar de onderstromende toegangsweg daar vooral romantisch en onhandig is, een eiland afgesloten van de wereld, is Eris een onheilspellende plek. Een plek waar je opgesloten zit wanneer de getijden opkomen, waar je niet meer weg kunt.

Iets over de helft van het boek wist ik helaas al hoe het boek zou eindigen. De manier waarop is nog steeds wel intrigerend, maar waar in de communicatie van het boek steeds wordt gesproken over spannende plottwists, zie ik dat zelf niet zo. Het is heel duidelijk waar het uiteindelijk naartoe gaat. Dat neemt niets weg van de spanning in het boek: ik was voortdurend bang dat bepaalde personages het einde niet gingen halen. Deze spanning voelde ik soms zelf, soms samen met de personages. Dat maakt het een intrigerend boek dat je niet meer weg wilt leggen.

Ik denk dat het boek baat had gehad bij enkele extra personages, zodat het spannend zou blijven wie uiteindelijk verantwoordelijk was voor de mysterieuze verdwijning die centraal staat in het boek. En het einde vond ik onbevredigend: het was erg voorspelbaar en wat ik verwacht had kwam ook uit. Dat was zonde, want het boek had ook anders kunnen eindigen zonder spanning te verliezen.

Doordat het boek me uiteindelijk toch niet kon verrassen rond ik het een beetje naar beneden af, tot 3,5 ster. Ik vind het boek nog steeds een aanrader, maar het had me echt op het puntje van mijn stoel gezet als het nog iets anders ingestoken was. Op Hebban werken we niet met halve sterren, dus dan vind ik het toch zeker wel vier sterren waard. De eerste driekwart van het boek kon ik het amper wegleggen.

Kortom: schandalig dat ik niet meer van Paula Hawkins heb gelezen dan Het meisje in de trein. Daar gaat na dit boek zeker verandering in komen.
De echte thrillerliefhebber zal het einde vast doorzien, maar dat maakt door de mooie verhaalstijl wat mij betreft niet uit.

Bedankt voor het recensie-exemplaar, HarperCollins!