Een onverwacht einde aan een triologie

Een graffitikunstenaar stuit op een stapel botten in de metrotunnels van Stockholm. De zaak komt in handen van het politieteam van Julia. Al snel weten ze deze persoon te identificeren, maar ze staan nog voor een raadsel. Waarom is het lichaam zo achtergelaten? En wat is de doodsoorzaak?

Agent Mina besluit om weer Vincent Walder, illusionist, om hulp te vragen na het succes van twee eerdere zaken. Vincent helpt graag weer mee, al is het om het contact met Mina terug te krijgen. Maar hij heeft zo zijn eigen problemen: hij krijgt mysterieuze berichten van iemand die hij zelf De Schaduw noemt, die verwijzen naar zijn verleden en zijn moeder.

Als er nog meer botten gevonden worden in de tunnels en de ex-man van Mina, een belangrijke minister, zich steeds vreemder gaat gedragen zijn de raadsels compleet: wie vermoordt mensen om ze vervolgens achter te laten in de metrotunnels?

Na de eerste twee delen kon ik het laatste deel van de trilogie over Mina en Vincent niet laten liggen. Ik was dus heel blij dat ik een exemplaar won bij Hebban. Het tweede deel, Cultus, was eerlijk gezegd niet mijn favoriet: ik vond het verhaal voorspelbaar en verwarrend. Het was ook heel anders dan het eerste deel. Met wat twists die ik onnodig vond, alleen om de angsten van Mina en Vincent te triggeren. Maar ik was wél erg gehecht geraakt aan de personages, waardoor ik toch moest weten hoe het verder zou gaan. Kiest Vincent voor Mina? Of blijft hij bij zijn vrouw?

Dit deel maakt de verwachtingen wél waar. Hoewel ik de moordenaar al aan zag komen door de rol van dit personage in het verhaal, vond ik het nog steeds erg spannend. De motivatie kon ik pas heel laat uitvogelen. Het hele verhaal is mysterieus en je hebt steeds geen idee waar het heen gaat. Want is die persoon die ik denk dan wel de moordenaar? Nee, toch niet. Of toch wel? En waarom dan? En waarom die vreemde stapels waar de botten in zitten?

Zoals bij de vorige twee boeken stoorde ik me wel aan de slordigheid van het team. Ze checken dingen slecht, wat jammer is. Iemand komt met allerlei informatie, maar ze besluiten nooit om even na te bellen. En dat blijkt dan juist cruciaal te zijn voor het vinden van de moordenaar. Maar gelukkig lieten ze in dit boek niet steeds leads dagen- of wekenlang liggen, waardoor ik me er minder aan stoorde dan bij de eerdere twee delen.

Mina maakte een fijne ontwikkeling door. Doordat haar dochter bij haar komt wonen lukt het haar concessies te doen aan haar smetvrees, waardoor ik die strijd veel fijner vond om te lezen dan in eerdere delen. Ik leefde veel meer mee en was ook echt benieuwd hoe ze dit aan ging pakken met haar dochter in huis. En hoe zou Nathalie reageren op haar issues?

De Schaduw van Vincent vond ik een vreemd onderdeel van het verhaal: waarom weer teruggrijpen op het eerste boek? Maar de ontknoping hiervan: mijn god. Het is absoluut niet mijn favoriete manier om deze serie te eindigen, maar wat een einde. Dat zag ik pas heel, heel laat aankomen, misschien pas enkele hoofdstukken voor het werd uitgelegd. En zelfs toen had ik er een ander idee bij dan wat het uiteindelijk bleek te zijn. Terugdenkend vraag ik me af of ze dit al bij het eerste boek verzonnen hebben..

Kortom: het zijn niet mijn favoriete boeken van Camilla Lackberg (in tegenstelling tot de Fjallbacka-serie), maar toch merk ik dat ik het jammer vind dat we niets meer gaan lezen van Mina en Vincent. En dit boek was weer onverminderd spannend. Ik kan dus niet anders dan dit goed beoordelen, want ik zat op het puntje van mijn stoel!