Voetbal is niet echt mijn ding

Beste Dries,
Jee, ik heb je boek uit!
Echt in een ruk uitgelezen, nou ja onderbroken door de dag van mijn verjaardag. Jij kunt echt spannend schrijven. Maar in het begin had ik wel een weerstand te overwinnen met de voetbalwereld. Ik haat voetbal en zeker die voetbalwereld.

Nu hebben mijn man en ik twee kleinzonen, die vrij fanatiek aan voetbal hebben gedaan onder lichte druk van hun ouders. Wij zijn zelfs twee keer mee geweest naar een meerdaags voetbaltoernooi in België. Leuk, omdat het met de familie is, maar we hadden wel bedongen, dat we maar één wedstrijd helemaal gingen bekijken en daarna ons eigen ding konden doen. Dus we weten wel hoe het er toegaat in de (amateur)voetbalwereld.

Je wordt meteen in het leven getrokken van Matty. Je leest over zijn innerlijk leven en wat hem bezig houdt. Ik vind dat het daar verderop in het boek wat aan ontbreekt. Hij sluit zich op in zijn kamer, en houdt zich afgesloten voor de buitenwereld, maar ook voor ons.

Dan heb je een constructie bedacht om vier levens met elkaar te verbinden. Dat is niet eenvoudig, want dan moet je, om mee te leven, wel iets meer van hun innerlijke beweegredenen weten.
Het beste komt moeder Lize uit de verf, maar waarom zo spastisch over de vader van Matty, Luc. Dat moet toch allang geen moeilijk verhaal meer zijn na al die tijd.
Trainer Albert is natuurlijk aanwezig en je weet al snel, dat hij een hartprobleem heeft. Maar waarom hij daar zo geheimzinnig mee om gaat? Alleen om zijn baantje als trainer niet kwijt te raken?
Degene die nauwelijks uit de verf komt is Rien en daarbij zijn zoon Jens. Het zijn duidelijk randfiguren. Ik had ze graag meer uitgewerkt gezien, om zo meer met ze mee te leven. En ook om te begrijpen, waarom Lize wel met hem wil omgaan?

Heel graag had ik eigenlijk Matty nog meer uitgewerkt gezien. Hij kijkt vanuit de erker naar een jongen die hem, samen met anderen, op de scooter heeft vernederd, en raakt opgewonden. Dat was een spannende en mooie wending geweest.

Waarom vraagt Matty aan niemand hulp. Alles laat hij gebeuren. Is dit nog wel van deze tijd? Tenslotte is hij je hoofdpersoon. Er komen te weinig draadjes bij elkaar voor een stevige constructie.

(spoiler alert)
Heel sterk vond ik dan wel weer, dat de nabeschouwing begint met een crematie. Van Matty? We hebben tenslotte net gelezen dat hij in richting van de langs stormende intercity is gelopen? Ja, dan ben je opgelucht dat het de crematie van Albert is.

En het eind? Het laatste advies van trainer Albert "Niet in stilte, niet alleen". Ja, hoe doe je dat?
Dat had ik nu wel eens uitgewerkt willen zien. Misschien iets voor een vervolg vol uitgewerkte liefdesverhalen tussen Matty en Jens?

Al met al, zeker mijn complimenten met je eerste boek, je debuut. Ik hoop niet, dat je mijn review te streng vindt. Je heb in ieder geval bereikt, dat ik je boek achter elkaar heb uitgelezen. En daarvoor hartelijk dank.