Vuurvliegjes, overal

Het is inmiddels een aantal maanden geleden dat ik Fin & Rye las. Maar ik weet nog goed waar het over ging. Dit is namelijk zo’n boek die door je hoofd blijft spoken. Het heeft echt indruk gemaakt. Vandaag

“Ik voel Ryes ogen op me en als ik me naar hem toe draai, lacht hij naar me. Vuurvliegjes, nu overal.”


Je zou denken dat conversietherapie in Nederland strafbaar is, we waren immers het eerste land dat het homohuwelijk wettelijk erkende. Toch is het nog steeds niet illegaal. Ik kan er met mijn hoofd niet bij… Er is een motie aangenomen om het strafbaar te maken, maar deze is er nog niet door. Toen ik daar achter kwam schrok ik wel, en dit boek kwam ineens ook een stuk dichter bij huis!

Fin moet gedwongen meedoen aan een “workshop” voor jonge mannen. Eentje die ze vorming en begeleiding biedt om een gelukkig leven te krijgen. Lariekoek natuurlijk, dit gaat om conversietherapie en dat heeft Fin maar al te goed door.

Voordat ik begon dacht ik dat een groter deel van het verhaal zich in het ‘programma’ zou afspelen. Het bleken maar negen hoofdstukken te zijn (80 pagina’s). En daar was ik eerlijkgezegd wel blij mee. Anders was het wel erg zwaar geworden. Gelukkig gaf de poëtische schrijfstijl het verhaal algeheel een hoopvolle ondertoon. Hou je markeerstift maar in de aanslag, want dit boek zit bomvol mooie quotes.

 
Seks
Fin en Rye raken intiem, maar dit is zijn closed door scene’s, prima geschikt voor de jongere YA lezers. De enige semi expliciete scene is wanneer Eric zich op Rye stort. Dat kan natuurlijk echt niet, maar hij is sowieso geen boyfriend material…

“Eric is het soort gast dat verwacht dat je op afroep seksueel beschikbaar bent, maar als hij geen zin in jou heeft laat hij je links liggen, en dat gevoel heb ik ongeveer 99.9% van de tijd. Leuk is anders.”

Deze quote zegt denk ik wel genoeg. Eric is een complete asshole. Gelukkig komt Rye ook tot dit inzicht en dumpt hij hem. Helaas niet voor Eric hem aanrandt. Rye zegt meerdere malen nee, maar daar heeft Eric geen boodschap aan, hij gaat door. Dit is dan ook de enige triggerwarning die ik mistte voor in het boek. Homofobie, transfobie en conversietherapie werden genoemd, maar aanranding/seksueel grensoverschrijdend gedrag niet. Terwijl het best een heftige scene was, voor mij dan. Dat kan voor andere mensen natuurlijk meevallen. Maar ik had hem graag zien staan.


Paniekaanvallen
Eric’s gedrag triggert bij Rye een paniekaanval. Die heeft hij wel vaker. Zijn mentale gezondheid was eerder nog veel slechter; hij had een zware depressie en angststoornis. Dit is inmiddels wat afgenomen maar de paniekaanvallen plagen hem nog steeds. Gelukkig heeft hij lieve vrienden die hem helpen. Na het voorval met Eric belt hij Poppy dan ook in paniek op. Zij helpt hem met ademhalen en is er voor hem. Wat hij ook maar nodig heeft. Dat was mooi om te zien. Een échte vriendin.

Rye en Poppy noemen de paniekaanvallen Picknicks. De eerste keer dat hij een aanval had ik haar bijzijn, waren ze aan het picknicken en Poppy dacht dat hij een hartaanval had en belde de ambulance. Hier moest ik wel om gniffelen. Die herinnering bracht even wat luchtigheid en humor in een droeve situatie. Dat vond ik sowieso heel goed gedaan.; Harry Cook wist een uitstekende balans te vinden tussen de zware onderwerpen en hoopvolle elementen.

Fin heeft een verbazingwekkend goede mentale gezondheid, als je bedenkt hoe hij het thuis heeft. Hij heeft als kind een vorm van dwangstoornis gehad maar dat gaat nu veel beter.


Found family
Fin wordt niet geaccepteerd door zijn biologische familie. Al staat zijn broer aan zijn kant, het weegt niet op tegen de zware homofobie van zijn ouders en dan met name zijn vader. Gelukkig ontmoet hij op school andere queer leerlingen. De panseksuele Poppy, haar trans vriendin June en natuurlijk Rye. De vier vormen een hechte groep en in hen vindt Fin een nieuwe familie. Dit boek combineerde de vriendengroep trope met found family. Voor beide heb ik een zwak dus dit maakte mijn hart erg gelukkig.

Op school is een soort supportgroep voor queer leerlingen en allies. Ze zijn er om elkaar te steunen maar ook om bijvoorbeeld transfobisch beleid aan te vechten op school. Want niet iedereen is zo accepterend.


Favoriete niet-romantische scène
Mijn favoriete niet romantische scene was zonder twijfel de godsdienstles. Ik hou van mevrouw Reynolds!! Hoe ze die homofobe en transfobe kids de mond snoerde, ha! Ze bleef netjes maar was zooo duidelijk en zette die zelfingenomen pubers echt op hun nummer. LOVE IT. Ook vond ik het mooi dat Harry Cook respectvol bleef over religie. Hij laat religieuze mensen in hun recht, maar spreekt zich via dit boek wel uit tegen de mensen die de bijbel als wapen gebruiken. En dat vond ik heel mooi gedaan.

Conclusie
Fin’s tijd in conversietherapie was erg emotioneel en de gesprekken indrukwekkend. Ik had sommige dingen wel anders gedaan, en het einde had van mij iets beter uitgewerkt kunnen worden. Maar die keus is niet aan mij en het weegt ook niet op tegen alle mooie dingen in dit verhaal. Want wauw, wat een boek! Found family, queer vriendengroep, dual POV, een poëtische schrijfstsijl. Dit boek heeft het allemaal. Als je de heftige onderwerpen denkt te kunnen handelen raad ik je dit boek absoluut aan. Het heeft mij niet losgelaten en ik denk dat het jou ook nog lang zal bijblijven.