Emotioneel, respectvol en adorable

Het vierde deel in de heartstopper reeks heet' Nick en Charlie hebben elkaar meer nodig dan ooit' en niets is minder waar. Er worden heftige onderwerpen besproken en de boys maken een hoop mee. Gelukkig worden die dingen in voltooid verleden tijd verteld waardoor het wat beter behapbaar is. Je weet immers dat het 'goed' afloopt. Het was mooi om die periode vanuit het perspectief van beide jongens te zien, op die manier krijg je als lezer een zo goed mogelijk beeld.

Nick maakt zich behoorlijk zorgen over Charlie en ziet dat hij achteruitgaat. Hij uit zijn zorgen en samen gaan ze met Charlie's ouders praten. Charlie is bang dat zijn ouders hem niet zullen geloven omdat eetstoornissen normaal met meisjes worden geassocieerd. Ik vond het heel goed dat dit werd aangestipt want dit is inderdaad een beeld dat veel mensen hebben, en dat beeld is zo schadelijk voor jongens en mannen. Het kost letterlijk levens. Dus ik ben heel blij dat Alice dit aankaart.


Mijn favoriete scene was (again) tussen Nick en z'n moeder. Nick deelt zijn zorgen over Charlie. Hij is bang en weet niet hoe hij Charlie weer gezond kan maken, hoe hij hem kan 'redden'. Ze valideert zijn gevoelens maar geeft ook aan dat dat niet zijn taak is om Charlie te redden of genezen. 

"Charlie heeft hulp nodig van iemand anders dan zijn zestien jaar oude vriendje. Hij heeft een dokter of therapeut nodig... Iemand met verstand van eetstoornissen en hoe je ze behandelt. Liefde kan psychische aandoeningen niet genezen."

En dat zinnetje deed me bijna huilen. Te vaak dat in boeken en films iemand helemaal opfleurt door liefde en alles weer oke wordt. Dit is een klap in het gezicht voor mensen die zelf een psychische aandoening hebben. Zulke dingen moet je serieus nemen, het is niet 1, 2, 3, te fixen, soms gaat het zelfs nooit meer over. Maar met de juiste behandeling en therapie kan het zeker leefbaar(der) worden. En ja, het is fijn als mensen je steunen. Maar liefde is geen genezing. Alice Oseman snapt dat. Ik ben zo dankbaar dat iemand met een inmiddels behoorlijk groot publiek zulke belangrijke onderwerpen aankaart in hun werk. Ik ben heel benieuwd hoe deze onderwerpen worden opgepakt in de Netflix serie. Maar wetende dat Alice het script schrijft heb ik er helemaal vertrouwen in dat het netjes en respectvol wordt gedaan.

"Ik hou van Nick. Ik hou zo enorm veel van Nick. Maar wat de afgelopen tijd me heeft geleerd, is dat we ook andere mensen nodig hebben. Broers en zussen. Ouders. Vrienden. Meer vrienden. Een therapeut. Soms zelfs leraren. Dat betekent niet dat we geen sterke relatie hebben. Ik denk juist... dat die alleen maar sterker is geworden. "

Conclusie
Een fantastisch vierde deel dat belangrijke onderwerpen op een respectvolle manier behandelt. Nick en Charlie maken een hoop mee en vinden steun in elkaar en de Parijs kliek. Alice Oseman toont de waarde van vriendschap in moeilijke tijden en ik zal haar voor eeuwig dankbaar zijn voor de woorden 'Liefde kan psychische aandoeningen niet genezen.'

Mensen, lees dit boek. Het is prachtig, krachtig, lief en hoopvol. Ren naar de (online) boekhandel en gun jezelf deze meesterlijke leeservaring!