Zweinstein voor moordenaars

Nimmernacht is een dikke pil in een aantrekkelijk jasje. Op de eerste bladzijdes kom je een wereldkaart tegen en een stadsplattegrond die, hoe kan het ook anders, deels wegvallen tussen de pagina’s. Uitgeverijen, stop toch eens een losse kaart bij jullie boeken. Niet dat je de kaarten echt nodig hebt, daarvoor komen te weinig locaties aan bod en mist er teveel informatie op de plattegronden.

Onze hoofdpersoon Mia (een wees) vertrekt per schip uit de stad Godsgraf, om later een woestijn te doorkruisen om bij een verborgen sekte in de leer te gaan. Een soort school voor moordenaars. De gangen lijken zich te verplaatsen, er is een pestkop, een kalverliefde en een vies woord voor iemand met onzuiver bloed. Daardoor voelde Nimmernacht soms als Harry Potter, maar dan met bloed en blowjobs. Die laatsten maken het boek voor een ander publiek dan fans van de knul me een bliksemschicht. Je moet zeker tegen een druppeltje bloed (of twee) kunnen om van Nimmernacht te kunnen genieten. Zoals in Quentin Tarantino films of animé zijn de gevechten een dans, een kunstvorm op zich.

Maar het verhaal is niet alleen moord en doodslag.
Eergevoel, vriendschap en humor zijn belangrijke elementen van dit boek. Nimmernacht heeft een duidelijk aanwezige verteller, en dat is erg gezellig. De voetnoten voegen niks toe aan het verhaal, maar de schrijver weet dat en speelt daarmee. De verteller en de hoofdpersoon geven het verhaal een hárt.
De macht van religieuze en politieke leiders fungeert als flinterdunne achtergrond en is weinig origineel. Dat mag zeker uitgediept worden in de volgende delen. Al met al zijn de overige toevoegingen genoeg om de wereld fris en nieuw te laten voelen. Het gebruik van schaduwen is telkens weer genieten en Mia met haar kat zijn leuke hoofdpersonen waar je zeker nog een paar delen over wilt lezen.