Indringende portretten

Per ongeluk een thriller schrijven, kan dat? Eigenlijk niet, maar soms gebeurt het wel. Belinda Bauer deed het bijvoorbeeld met haar debuutroman Blacklands (Rusteloos land). Het boek was niet als zodanig bedoeld, maar haar agent zag er een misdaadroman in; haar uitgever ook en zo debuteerde zij begin 2010 als misdaadauteur. Een beetje onwennig, dat wel, en toen ik haar eind van dat jaar in Amsterdam sprak, vertelde ze dat haar tweede roman een echte thriller zou zijn. Dat wil zeggen: van meet af aan zo geschreven. Het boek verscheen begin 2011 en kreeg de titel Darkside.

Bauer, of liever: haar verteller, neemt de lezer opnieuw mee naar het kleine plaatsje Shipcott, ergens in de uitgestrektheid van de Exmoor moors. Ook sommige personages uit Rusteloos land kom je weer tegen. Steven Lamb en zijn familie bijvoorbeeld, al is het dan nu in een bijrol. De belangrijkste rollen worden deze keer verdeeld onder dorpsagent Jonas Holly en zijn doodzieke vrouw Lucy, de cynische inspecteur Marvel en diens gefrustreerde secondant Reynolds. Samen proberen ze een vijftal moorden op te lossen, gepleegd op even zo vele bejaarden en dus in alle opzichten zinloos. Geen wonder dat ieder idee voor een motief ontbreekt. In die speurtocht is voor Jonas Holly overigens maar een bescheiden rol weggelegd. Marvel zit wat slecht in zijn vel en doet er daarom alles aan om de agent voor het oog van zijn dorpsgenoten te vernederen. Holly is echter niet van plan dat te laten gebeuren en begint zijn eigen onderzoek; ook omdat de moordenaar zijn doen en laten blijkbaar op de voet volgt. Hij voelt zich regelmatig bespied en ontvangt vervelende boodschappen, zoals ‘Waarom doe je je plicht niet?’ en ‘Als jij het niet doet, doe ik het wel voor je’. Jonas Holly raakt steeds meer verzeild in een kat-en-muisspel waarover hij lange tijd aan niemand ook maar iets vertelt.

Darkside is inderdaad meer thriller dan Bauers debuut, maar van een bloedstollend verhaal is nog steeds geen sprake. Midsummer’s murder, daar deed het me aan denken. In Shipcott gebeuren de vreselijkste dingen, maar op de een of andere manier blijft de sfeer altijd een beetje gemoedelijk. Alleen op het laatst, als het verhaal zijn climax nadert, wordt het echt spannend. Dan slaat de moordenaar opnieuw toe, steekt een boerderij in brand en lijkt het vervolgens op Lucy te hebben gemunt. Jonas rent de longen uit zijn lijf om nieuw bloedvergieten te voorkomen en staat dan oog in oog met de man die intussen zes keer gemoord heeft omdat hij, Jonas, zijn plicht maar bleef verzuimen. Het is een verrassende ontknoping, dat moet gezegd, maar ze kon mij helaas niet overtuigen. Geforceerd; dat gevoel kon ik maar niet van me afzetten. Dat Belinda Bauer schrijven kan, hoeft geen betoog. Ze toont zich opnieuw een kei in het oproepen van een bepaalde sfeer en het tekenen van indringende portretten. Maar of ze ooit een misdaadschrijver worden zal, waag ik te betwijfelen. (door