Bekende thema's maar toch verrassend.

De cover van het Schadujaar is erg opvallend en intrigerend. De roze kleur en het rode lint dat overgaat in bloed pakt je aandacht.

Het taalgebruik van dit verhaal is helder, er staan geen moeilijke woorden in en de zinnen zijn vloeiend geschreven. Hierdoor leest het verhaal erg soepel. De opbouw is goed gedaan, de afwisseling tussen actie/spanning en de wat rustiger stukken waar een onderhuidse spanning voelbaar blijft zorgt ervoor dat je wilt blijven lezen. De schrijfster weeft haar verhaal lijnen met precisie, hierdoor worden je gedachten op een natuurlijke manier een bepaalde kant op gestuurd. Hier maakt Kim Liggitt dan weer gebruik van, omdat het toch net iets anders in elkaar zit dan je denkt en ze je regelmatig dus even op een verkeerd been zet. Hierdoor blijft het lezen van dit verhaal verrassend.

De wereld bouw is uitgebreid opgezet en goed doordacht. Hoewel de wereld veel overeenkomsten heeft met andere verhalen, onder andere de thema’s van een totalitaire maatschappij, onderdrukking van vrouwen, overleven in een klein groepje met vriend en vijand, voelt het niet als een herhaling van zetten en geeft ze er een eigen unieke draai aan. Bijvoorbeeld met de thematiek van de kleuren en bloemen, dit is mooi gevonden. Het geeft op een beeldende manier, gevoelens en gedachten weer, zonder dat ze uitgelegd moeten worden.

De cover is daar een mooi voorbeeld van, het rode lint waarin de gevaarlijke macht, van de passie en verleiding van de jonge meisjes die bijna vrouw zijn in verborgen ligt en het roze, wat voelt als de kleur van het einde van het Schaduwjaar, waarin de kracht verbleekt is en men denkt dat de romantiek, tederheid, blijdschap, geboorte en onschuld achterblijft.

Het einde van dit boek is prachtig en laat je nog lang nadenken over het verhaal. Hoewel het een afgerond verhaal is, is er nog heel veel ruimte voor een vervolg. Dit verhaal heeft me van begin tot einde gegrepen en verdient 5 sterren.