Zo realistisch dat het bij vlagen eng is

geestig en eng tegelijk. ,Dagboek van een Klotejaar is het eerste boek van de Britse schrijfster Saci Lloyd, en hiermee zet ze zichzelf meteen hoog op de lijst van, naar mijn smaak, goede auteurs. De serie, die bestaat uit twee boeken, wordt over niet al te lange tijd verfilmd door de BBC.
Iedereen weet dat het zal gebeuren; de brandstoffen zullen toch ooit eens opraken. Maar dat het zo snel zou gebeuren had niemand verwacht. Na De Grote Storm in 2010 worden de brandstofbezuinigingen in één klap 'serious business', en het is 2015 als Engeland als eerste drastische maatregelen invoert tegen CO2 uitstoot. Iedereen krijgt een limiet van 200 CO2-punten per maand. Plotseling moet je keuzes maken: TV kijken of douchen, de kachel aan of kleren kopen. Van de ene op andere dag wordt het dagelijkse leven een hel. Zo ook voor de 16-jarige Laura Brown. Laura was voorheen een doorsnee tienermeisje, ze was verliefd, speelde in een band en ging naar school. Onder invloed van de CO2-beperkingen en het extreme weer dat de wereld teistert, worden mensen gek. Compleet gek. Er wordt geplunderd, vernield en geld is niets meer. Het gaat nu allemaal om CO2-punten en een manier vinden om te overleven. Laura’s zus Kim raakt betrokken in de zwarte handel waarbij ze andere mensen voorziet van meer CO2-punten. Laura’s leven gaat ook gewoon door. De band probeert door te breken, en eindelijk krijgt ze succes bij Ravi, de jongen die ze leuk vindt. Maar ouders krijgen problemen; haar moeder is hopeloos en wil graag doen alsof alles normaal is en er niets verandert, en haar vader begint een boerderij in de achtertuin. In november gebeurt er dan iets, iets verschrikkelijks. Iets dat het einde van Engeland kan betekenen en alles kan vernietigen…
Het boek is ontzettend origineel. Tegelijk is het zo realistisch dat het bij vlagen eng is, omdat het helemaal niet zo gek zou zijn als dit daadwerkelijk zou gebeuren. Het wat zwaardere onderwerp wordt voor een deel in evenwicht gebracht door een lichte en grappige schrijfstijl die erg fijn is omdat het in dagboekvorm is. Het nadeel aan deze stijl is dat je soms kunt merken dat een wat ouder iemand het boek heeft geschreven, omdat sommige woorden (zoals ‘spetter’) nou niet de woorden zijn die jongeren gebruiken. Het personage Laura deed me in eerste instantie wel wat aan Bella uit Twilight denken. Een beetje een chagrijn, je zou haar haast een egoïst kunnen noemen. Maar in tegenstelling tot Bella is Laura wel degelijk een interessant personage, en naarmate het boek vordert wordt ze niet alleen minder 'zuurpruimig', maar ook in één klap volwassen. Dit boek is echt een dat ik aan iedereen zou aanraden. Het is slim, geestig en eng tegelijk. Een fantastisch boek waarin je niet kunt stoppen met lezen.