Stel je voor; Je bent een heel gewoon meisje, in een heel gewoon, klein, Amerikaans stadje, en je wordt verliefd op de nieuwe jongen. Die toevallig een alien blijkt te zijn. I am number Four, het eerste boek uit de serie van Pittacus Lore is pas verfilmd en gedoemd een succesvol eerste deel te worden! De negentienjarige John Smith verhuist na de zoveelste dreiging van de Mogadoren samen met zijn hoeder Henri naar het rustige stadje Paradise in Ohio, waar hij als doorsnee jongen naar school gaat en de nodige ruzietjes heeft. Op het eerste gezicht een gewone, normale jongen. Maar niets is minder waar. John is namelijk een aliën. Samen met nog acht andere kinderen en hun hoeders zijn zij na verwoesting van hun planeet ‘Loriën’, door de Mogadoren, naar de aarde gekeerd om daar een zo normaal en onopvallend leven te leiden. Maar als het teken verschijnt dat wil zeggen dat ook nummer drie –ze krijgen nummers in plaats van namen— is gepakt door de Mogadoren, weet John dat hij de volgende is. Als hij Sarah ontmoet en stapelverliefd op haar wordt, wil hij niet meer vluchten. Nooit meer. Hij wil vechten.
In Amerika is dit boek een enorme hype. En om eerlijk te zijn snap ik het niet helemaal. De schrijfstijl is wat traag en het lijkt wel alsof de schrijver het moment van actie steeds langer uit probeert te rekken, en het verhaal is telkens net iets te beschrijvend en zoetsappig. Toch wordt een flinke dosis actie gecombineerd met heel wat romantiek, waardoor het voor zowel jongens als meisjes goed te lezen is. Wat mij betreft gaat dit toch niet zo’n rage worden als wordt voorspeld. Het is saai en wat traag, desondanks blijf je in het verhaal hangen, en je bent benieuwd wat er in de volgende boeken met de volgende 'nummers' gaat gebeuren. De schrijver laat je namelijk denken dat het echt gebeurt en dat de Mogadoren en de Lorische helden onder ons zijn. Je weet maar nooit. Misschien ben ik er wel een…