Een humoristisch beschreven tragedie

Stellen waarvan een helft nog niet overstag is voor het krijgen van nageslacht, moeten dit boek nog maar even links laten liggen en aanstaande ouders waarschijnlijk ook. Want geen enkele ouder wil eraan herinnerd worden dat een kinderwens door domme pech zoveel verdriet kan brengen.

Acht jaar lang staat het leven van schrijver Carlo Groot (1972) en zijn vriendin in het teken van het krijgen van een kind. En dat terwijl Groot het aanvankelijk helemaal niet voor zich ziet, dat vader worden. Maar als hij merkt hoe ongelukkig zijn vriendin Lisette wordt van de gedachte nooit moeder te zijn, begint het idee van nageslacht toch vorm te krijgen in zijn hoofd. Van Carlo hoeft het niet, maar met een kind zou hij waarschijnlijk ook wel gelukkig zijn. En wie is hij om Lisette het moederschap te ontzeggen? Hij schrijft er uiteindelijk deze autobiografische roman over.

"Het moet je overkomen en dan gaat het allemaal vanzelf", denkt Groot hardop na over het verzorgen van een baby. Het komt cynisch over om dit na het voltooien van het boek nog eens te lezen, omdat bij het stel uiteindelijk niets vanzelf zal gaan en ze na een doodgeboren kindje en een afgebroken zwangerschap eindigen met een hoop verdriet en lege handen.

Geschreven vanuit een man, biedt Izar een bijzonder perspectief op het aanstaande ouderschap en de vragen die daarbij horen. Beschreven wordt hoe Groot steeds meer zin krijgt in de komst van zijn kindje. Zou het veel toekomstige vaders zo vergaan? Iedereen zou dit boek uiteindelijk moeten lezen (ja, ook die twijfelaars en bijna-ouders), want ondanks de tragedie van het verliezen van een kind biedt het verhaal een prachtig en bovenal humoristisch inkijkje in het hoofd van een vader.

Maar ook voor lezers zonder ‘Kinderwensch’ of interesse in het onderwerp is het boek een aanrader. Onder de laag van ivf, vagina’s die wel de draaideuren bij de H&M lijken omdat iedereen er in en uitloopt en de teleurstelling van weer een menstruatie, zitten andere thema’s verstopt. Hoe gaat een mens om met verdriet? Hoe beïnvloeden gebeurtenissen je relaties? Openhartig laat Groot zijn karakter praten over zijn angsten en twijfels. Het boek roept vragen op en laat de lezer achter met een naargeestig gevoel.

Groot deed er acht jaar over om zijn autobiografie op papier te krijgen. In Izar tekent hij de periode van 2000 tot 2009 op, maar pas jaren na dato kon hij zijn verhaal schrijven. Niet alleen omdat hij toen voor zichzelf begon als copywriter en daardoor makkelijker tijd kon vrijmaken, maar ook omdat het verdriet nog te vers was. Hij wilde het verhaal luchtig kunnen vertellen. En dat is gelukt. Humor kenschetst dit boek. Emotioneel beschreven diepe dalen van verdriet waar de werkelijkheid even stil staat, maar de wereld daaromheen gewoon blijft draaien, worden afgewisseld met geestige anekdotes. Je moet een kunstenaar (of een copywriter) zijn om lezers zo te laten slingeren tussen grappen en grollen over zaadpotjes die in aftrekkamertjes ‘volgeschoten’ moeten worden met behulp van porno met veel standjes en weinig schaamhaar, en momenten van extreem verdriet. Groot krijgt dit voor elkaar zonder dat het boek te lang, te zwaar op de maag blijft liggen, maar de vragen die iedere (bijna) dertiger zich vast zal stellen, gloeien nog wel aangenaam na in het hoofd. Stof tot nadenken over verdriet en rouw, maar ook over de maakbaarheid van onze samenleving en of die ons gelukkig maakt.

Carlo Groot mag met recht op de schouder worden geklopt, is het niet voor de woordgrappen die hij na elkaar uitspuwt, dan wel omdat hij zo sterk in zijn schoenen staat dat hij een tragedie uit zijn eigen leven op zo’n mooie en boeiende manier weet te presenteren, dat zelfs de lezer die wars is van ziekenhuisbezoeken én kinderen maar door blijft lezen.