Onvoldoende spanning

De jacht is het debuut van Will Dean, een Brit met een fascinatie voor Zweden. Hij heeft diep in een Zweeds bos, een huis gebouwd voor zijn gezin. Dat hij daardoor goed weet hoe het is om afgelegen te leven in een donker bos, afhankelijk van de weerelementen en van donkere jaargetijden, blijkt wel uit dit boek.

De cover, een besneeuwde weg door een bos, trekt je zo het verhaal in. Tuva Moodyson is zesentwintig jaar, journaliste en het hoofdpersonage van De jacht, het eerste deel van een reeks. Tuva is doof en krijgt de opdracht te schrijven over een lijk in het Utgardbos. Er is een overeenkomst met drie andere moorden zo’n twintig jaar geleden, moorden die nooit opgelost zijn. Gaat het om dezelfde dader?

Tuva is een personage met potentie om een reeks te dragen. Ze heeft een handicap, wil carrière maken en wil haar eigen demonen onder ogen zien. Ze is bang in en van het bos en probeert daar iets aan te doen. Haar doofheid wordt tot in het kleinste detail beschreven, vooral de handelingen met haar hoorapparaat. Dat is uiteraard heel belangrijk voor haar als personage, maar er is te veel herhaling en te veel detail, Na een aantal keren hetzelfde te lezen over de hoorapparaten heb je het wel gehad.

Het verhaal wordt grotendeels vanuit de ik-vorm verteld en daardoor ben je erg betrokken; je staat er middenin en leest het verhaal op hetzelfde moment dat Tuva het beleeft. Hopelijk wordt wel de relatie met haar terminale moeder – en wat er tussen hen voorgevallen is in het verleden – in een van de volgende delen duidelijk, want nu blijft het een beetje gissen wat er is voorgevallen.

Het bos wordt bewoond door mensen die bewust de stad ontvlucht hebben. Omdat ze iets te verbergen hebben of omdat ze op zichzelf willen zijn, ieder heeft wel zijn reden om in het bos te wonen. Een van de thema’s is de jacht, het doden van dieren. Er zijn voor- en tegenstanders van de jacht en een van de mogelijke verdachten is een jager. Dat iedereen die jaagt een geweer heeft, maakt het onderzoek er niet gemakkelijker op.

De jacht wordt eigenlijk nergens echt spannend, nooit zit je op het puntje van de stoel, het kabbelt maar een beetje heen en weer met veel aandacht voor het bos, de hoorapparaten, muggen en winegums. Wat die winegums in het verhaal doen, is niet duidelijk, of het moet zijn dat de kleuren van de winegums het donkere bos enige kleur moeten geven. Net zoals over de hoorapparaten wordt er tot in den treure over geschreven.

Wie de dader is, is op het einde niet echt een verrassing, alleen het motief is enigszins verrassend.

Het eerste deel van deze reeks kan niet overtuigen, daarvoor is er te weinig spanning, te veel herhaling en te veel details voor zaken die niets met het verhaal te maken hebben. De introductie van Tuva is wel geslaagd.