Leesweerzin aangepakt

Niet iedereen houdt van lezen. Voor mij als veellezer haast niet voor te stellen, maar toch is het zo. Ik zie het aan mijn middelste zoon; ondanks dat hij opgegroeid tussen bergen boeken, kan lezen hem gewoon niet zo boeien. Dat hij nu in de brugklas verplicht iedere les Nederlands een boek mee moet nemen, en klassikaal een stukje zelfstandig moet lezen, is voor hem dan ook een flinke uitdaging.
En met mijn zoon in gedachten begon ik aan ‘Verdronken’, van Gerard van Gemert. Zou dit dan wat voor hem kunnen zijn?

‘Verdronken’ is het vierde deel uit de serie Eilandgeheimen. Dat het deel 4 is maakt helemaal niets uit, want ieder boek is los van de anderen te lezen. De enige overeenkomst is dat alle verhalen zich hoofdzakelijk afspelen op Terschelling, en dat er soms een personage uit andere verhalen een figurantenrol in een ander deel heeft. Met schaamrood op mijn kaken moet ik bekennen dat ik niet bekend was met deze serie, dus ik stapte volledig blanco in dit deel. Nou… dat heb ik geweten! Wat een enorm spannend jeugdboek is dit!

“Roan, ik ben je broer. Probeer me te vinden. Ik kan niet naar jou toe. Verwijder alle berichtjes die ik je stuur en die jij mij stuurt. Sla mijn nummer niet op”

Met dit berichtje begint hoofdstuk 1, en vanaf dat moment word je helemaal het verhaal ingezogen. Dat Roan dit berichtje ontvangt kan namelijk helemaal niet. Zijn tweelingbroer Dylan is 7 jaar geleden verdronken. Maar de Whatsapper weet dingen die alleen Dylan zelf kan weten. En zo ontvouwt zich een mysterie dat zowel Roan als mij als lezer aan alles laat twijfelen. Ieder hoofdstuk lijkt er een stukje van de puzzel te worden opgelost, maar tegelijkertijd stapelen de vragen zich op. Mysteries, verdwijningen, ruzies… en zelfs een ontluikende romance; dit boek heeft het allemaal. Ondertussen is Roan een jongen als zovelen; soms onzeker, soms zich afzettend tegen zijn ouders, maar toch met een groot hart. Zijn vertwijfeling en boosheid zijn voor veel jongeren herkenbaar, zonder dat dit er te dik bovenop ligt. De dingen die hij zegt en doet voelen heel natuurlijk en logisch aan.

Sowieso leest dit boek als een trein. Je gaat supersnel door de hoofdstukken heen, en de tekst is doelgericht. Dus geen lange inwendige monologen, uitgebreide beschrijvingen van de omgeving, of hoogdravende woorden, maar alles kort en bondig zonder simpel of eenvoudig te worden. Ieder hoofdstuk heeft een eigen spanningsboog, waarmee er naar de climax wordt toegewerkt. Daar zit ook wel mijn enige kanttekening; het einde. Ik zat zo in het verhaal, dat de snelheid waarmee het ineens afgelopen was mij overrompelde. Ik had nog wel meer willen lezen. Nu voelde het als abrupt afgelopen. Maar eerlijk is eerlijk; juist doordat dingen niet eindeloos getrokken worden, blijft het boek compact. Met zijn 168 pagina’s heeft dit boek immers een formaat dat minder gemotiveerde lezers niet bij voorbaat afschrikt.
Het zou ook een formaat kunnen zijn voor jongere, sterke lezers, maar daarvoor vind ik dit boek minder geschikt. Hoewel de spanning niet te expliciet is, en het boek daarin een mooie balans heeft gevonden, is de problematiek die richting het einde op een integere en subtiele wijze wordt aangesneden, naar mijn mening toch iets te uitgesproken voor jongere kinderen.

Al met al kun je dus zeker stellen dat ik fan ben, en nu al zin heb in al die andere delen die nog op me liggen te wachten. Maar belangrijker; zou dit boek ook wat kunnen zijn voor pubers die minder graag een boek pakken? Wel…zeker weten!!!
Mijn zoon heeft hem al meegenomen naar school, en ’s avonds zag ik hem alweer naast zijn schooltas liggen. Teleurgesteld vroeg ik of het toch niets was. “Jawel’, was zijn antwoord, ”Ik wil alleen straks in bed nog een stukje verder lezen”
Nou… als een boek dat voor elkaar krijgt… dan zijn 4,5 sterren meer dan welverdiend!

(deze recensie staat op op mijn blog Boekenvonk)