Lezersrecensie
Hoogespannen verwachtingen
Soms zijn er van die boeken waar je gelijk helemaal enthousiast over bent. Zoals jullie in een vorige recensie hebben kunnen lezen, was zo’n boek voor mij “Verdronken” van Gerard van Gemert. Een perfect boek voor mijn zoon met leesweerzin.
Het gevaar met zulke boeken echter, is dat de verwachtingen voor een volgend deel gelijk hooggespannen zijn. Kan de schrijver zijn belofte waarmaken? Zal het volgende deel weer zo genieten zijn? Kan de schrijver de lezer wederom verrassen?
En met die vraagstukken begon ik aan het volgende deel uit de serie “Eilandgeheimen”. Dit keer las ik deel 5, “Verlaten”, geschreven door Gerard van Gemert.
In “Verlaten” maak je kennis met een heel nieuwe groep kinderen van Terschelling. Zo ontmoet je Rayan, een jonge knul waarvan zijn moeder net is overleden en die samen met zijn vader vorm probeert te geven aan hun nieuwe leven. Dat is best een uitdaging, maar het gaat ze wonderwel af. Meer problemen heeft Rayan met meisjes, zowel zijn buurmeisje Yara als zijn klasgenootje Elise vragen zijn aandacht, en Rayan weet nou niet echt hoe hij daarmee om moet gaan. Als hij dan ook nog getuige is van een mysterieuze briefwisseling waar zijn moeder een rol in lijkt te hebben gespeeld, en een derde meisje zijn hulp nodig lijkt te hebben, gaat alles wel heel erg door elkaar lopen en loert er gevaar uit een nog onbekende hoek.
Mysterie, avontuur, spanning, gevaar; allemaal ingrediënten die essentieel zijn voor een geslaagde jeugdthriller. En dat durf ik dit boek zeker wel te noemen; een geslaagde jeugdthriller. Tegelijkertijd voelt dit aan als een totaal ander boek dan deel 4. Rijper, misschien wel. Was ”Verdronken” nog bondig en doelgericht, in “Verlaten” neemt Van Gemert duidelijk meer tijd voor het gevoelsleven van de personages. De belevingswereld van Rayan krijgt meer ruimte en ook zijn gedachten worden meer uitgeschreven. Toch wordt het nergens sentimenteel of hoogdravend. De emoties van Rayan over het overlijden van zijn moeder worden bijvoorbeeld besproken zonder dat het verdrietig wordt. Zijn rouwproces heeft een hele integere, eerlijke rol in het verhaal, maar blijft secundair aan het grote mysterie en alle avonturen. Want ook die volgen elkaar in rap tempo op, ieder hoofdstuk heeft wel een eigen spanningsboog en ieder antwoord creëert een nieuwe vraag. Ook voor de lezers. Voorspelbaar is dit verhaal dan ook zeker niet.
Het boek leest wederom supermakkelijk weg. De hoofdstukken zijn kort, en het taalgebruik en woordkeus heel effectief zonder te simpel te zijn. Ook Rayan als hoofdpersoon is heel benaderbaar en goed uitgewerkt. Hoewel de problemen die hij het hoofd probeert te bieden niet voor alle jongeren herkenbaar zijn, zullen zij zich hoogstwaarschijnlijk goed in hem kunnen verplaatsen. Het is dan ook een erg sympathiek joch. Moeilijker vind ik dit te zeggen over zijn klasgenootje, en potentiele verkering, Elise, die mij als lezer enorm op de zenuwen werkt. Dat is natuurlijk persoonlijk, maar haar onbenoemde jaloezie en claimende gedrag vond ik echt een minpunt van dit boek. Ik kan mij ook voorstellen dat veel jongeren, en jongens in het bijzonder, op de romance tussen deze twee afhaken en dat is jammer van het verder uitstekende verhaal. Een verhaal dat echt op zijn eigen benen staat en los te lezen is van de andere delen uit deze serie.
Blijft de vraag; heeft de schrijver de hoge verwachtingen waar kunnen maken? Mijn reactie is stellig “JA!”. Misschien wel juist doordat dit boek toch een ander sfeertje heeft dan het vorige, het is echt een eigen verhaal met een eigen karakter. Voor de minder graag lezende kinderen biedt het mogelijk ietsje meer uitdaging omdat de tekst minder doelgericht is, en voor de wat gevorderde lezer is de aanwezigheid van het emotionele aspect misschien een leuk extraatje. Maar vooral is het weer een erg spannende jeugdtriller waar je jongeren vanaf een jaar of 12 zeker een plezier mee kunt doen. Jonger kan qua taalgebruik zeker ook, al vraag ik me af of het verhaal dan vanwege de aanwezige “coming-of-age-problematieken” ook nog aansprekend zal zijn. Hoe dan ook, Gerard van Gemert heeft mij met dit boek zeker niet teleurgesteld en ik geef “Verlaten” dan ook 4 sterren.
(deze recensie staat ook op mijn blog boekenvonk)
Het gevaar met zulke boeken echter, is dat de verwachtingen voor een volgend deel gelijk hooggespannen zijn. Kan de schrijver zijn belofte waarmaken? Zal het volgende deel weer zo genieten zijn? Kan de schrijver de lezer wederom verrassen?
En met die vraagstukken begon ik aan het volgende deel uit de serie “Eilandgeheimen”. Dit keer las ik deel 5, “Verlaten”, geschreven door Gerard van Gemert.
In “Verlaten” maak je kennis met een heel nieuwe groep kinderen van Terschelling. Zo ontmoet je Rayan, een jonge knul waarvan zijn moeder net is overleden en die samen met zijn vader vorm probeert te geven aan hun nieuwe leven. Dat is best een uitdaging, maar het gaat ze wonderwel af. Meer problemen heeft Rayan met meisjes, zowel zijn buurmeisje Yara als zijn klasgenootje Elise vragen zijn aandacht, en Rayan weet nou niet echt hoe hij daarmee om moet gaan. Als hij dan ook nog getuige is van een mysterieuze briefwisseling waar zijn moeder een rol in lijkt te hebben gespeeld, en een derde meisje zijn hulp nodig lijkt te hebben, gaat alles wel heel erg door elkaar lopen en loert er gevaar uit een nog onbekende hoek.
Mysterie, avontuur, spanning, gevaar; allemaal ingrediënten die essentieel zijn voor een geslaagde jeugdthriller. En dat durf ik dit boek zeker wel te noemen; een geslaagde jeugdthriller. Tegelijkertijd voelt dit aan als een totaal ander boek dan deel 4. Rijper, misschien wel. Was ”Verdronken” nog bondig en doelgericht, in “Verlaten” neemt Van Gemert duidelijk meer tijd voor het gevoelsleven van de personages. De belevingswereld van Rayan krijgt meer ruimte en ook zijn gedachten worden meer uitgeschreven. Toch wordt het nergens sentimenteel of hoogdravend. De emoties van Rayan over het overlijden van zijn moeder worden bijvoorbeeld besproken zonder dat het verdrietig wordt. Zijn rouwproces heeft een hele integere, eerlijke rol in het verhaal, maar blijft secundair aan het grote mysterie en alle avonturen. Want ook die volgen elkaar in rap tempo op, ieder hoofdstuk heeft wel een eigen spanningsboog en ieder antwoord creëert een nieuwe vraag. Ook voor de lezers. Voorspelbaar is dit verhaal dan ook zeker niet.
Het boek leest wederom supermakkelijk weg. De hoofdstukken zijn kort, en het taalgebruik en woordkeus heel effectief zonder te simpel te zijn. Ook Rayan als hoofdpersoon is heel benaderbaar en goed uitgewerkt. Hoewel de problemen die hij het hoofd probeert te bieden niet voor alle jongeren herkenbaar zijn, zullen zij zich hoogstwaarschijnlijk goed in hem kunnen verplaatsen. Het is dan ook een erg sympathiek joch. Moeilijker vind ik dit te zeggen over zijn klasgenootje, en potentiele verkering, Elise, die mij als lezer enorm op de zenuwen werkt. Dat is natuurlijk persoonlijk, maar haar onbenoemde jaloezie en claimende gedrag vond ik echt een minpunt van dit boek. Ik kan mij ook voorstellen dat veel jongeren, en jongens in het bijzonder, op de romance tussen deze twee afhaken en dat is jammer van het verder uitstekende verhaal. Een verhaal dat echt op zijn eigen benen staat en los te lezen is van de andere delen uit deze serie.
Blijft de vraag; heeft de schrijver de hoge verwachtingen waar kunnen maken? Mijn reactie is stellig “JA!”. Misschien wel juist doordat dit boek toch een ander sfeertje heeft dan het vorige, het is echt een eigen verhaal met een eigen karakter. Voor de minder graag lezende kinderen biedt het mogelijk ietsje meer uitdaging omdat de tekst minder doelgericht is, en voor de wat gevorderde lezer is de aanwezigheid van het emotionele aspect misschien een leuk extraatje. Maar vooral is het weer een erg spannende jeugdtriller waar je jongeren vanaf een jaar of 12 zeker een plezier mee kunt doen. Jonger kan qua taalgebruik zeker ook, al vraag ik me af of het verhaal dan vanwege de aanwezige “coming-of-age-problematieken” ook nog aansprekend zal zijn. Hoe dan ook, Gerard van Gemert heeft mij met dit boek zeker niet teleurgesteld en ik geef “Verlaten” dan ook 4 sterren.
(deze recensie staat ook op mijn blog boekenvonk)
1
Reageer op deze recensie