Verhelderende kijk over dementie

Madou krijgt een verontrustend telefoontje van haar moeder vanuit Arnhem. Ze wacht op haar op een cruiseschip en maant aan om voort te maken. Volledig overdonderd scheept Madou in en moet ze dus een week met haar moeder doorbrengen. Algauw wordt al duidelijk dat dit een bewuste en doortrapte keuze van moeder was. Moeder en dochter proberen er het beste van te maken maar botsen op verschillende obstakels die steeds duidelijker en prominenter aanwezig worden. Niet alleen moeder heeft zorgen en onuitgesproken dilemma’s, ook Madou ondervindt dat deze reis op veel punten voor beiden een openbaring zal worden en dat ze ook haar eigen verleden en besognes onder de loep zal moeten nemen.

Het verhaal wordt verteld vanuit het oogpunt van Madou en begint met het telefoontje van moeder die haar staat op te wachten op een cruiseschip. Overdonderd en ongerust vertrekt Madou om haar moeder op te vangen. Door het onverwachte en overhaaste vertrek van Madou, weet de auteur al een onbehaaglijk gevoel aan de lezer over te brengen. Snel wordt al duidelijk dat moeder haar goede maar ook mindere momenten heeft. Dit wordt heel herkenbaar overgebracht Aangezien ikzelf met mijn moeder in een soortgelijke situatie ben beland, was het dikwijls heel confronterend omdat de situaties me zo helder voor ogen stonden.

De schrijfstijl is heel vlot en gemoedelijk. De verschillende gebeurtenissen en de hele entourage op het cruiseschip worden mooi in beeld gebracht. Ook de uitstapjes die aan land worden gemaakt, zijn een leuke afwisseling en brengen dan weer andere aspecten aan het licht waar moeder mee lijkt te kampen.
Dementie is geen vast uitgestippeld parcours die wordt afgelegd. Soms is de persoon heel helder en het volgende moment volledig de weg kwijt. Aan de hand van kleine alledaagse dingen , die de ene keer perfect verlopen en de andere keer faliekant de mist ingaan, ervaar je de ongemakkelijke situaties die dit met zich mee brengt.
Ook het thuisfront wordt op de hoogte gehouden door video calls en berichten waardoor je ook merkt dat ze mee voelen en denken met de penibele situatie. Het gevoel dat er iets niet klopt maar het nog niet durven uitspreken of onder ogen komen, wordt stilaan duidelijk en is dan ook heel confronterend voor de naasten. Madou zelf is ook een aparte persoonlijkheid en dat ze niet het geplaveide paadje volgt dat haar moeder voor ogen had, laten de gemoederen soms oplopen. Ook de amoureuze kant van Madou wordt op de proef gesteld en dat zorgt voor heel wat consternatie tussen de familieleden. Enige minpuntje voor mij, was dat de liefdesperikelen van Madou gaandeweg iets te veel de overhand kregen, en de besognes met moeder daardoor een beetje naar de achtergrond werden verdrongen. Voor mij was dit iets te uitgebreid en het haalde de vaart uit het verhaal.

De auteur weet de pijnlijke situaties en soms genante gebeurtenissen heel geloofwaardig te beschrijven en ook de medereizigers en andere passagiers worden beter uitgelicht. Daardoor wordt ook de omgang van moeder met de nieuwe gezichten in de spotlights gezet. Het lijkt soms onrealistisch maar helaas de harde werkelijkheid.