Dit mag niet vergeten worden

Edith Eger heeft eerder haar verhaal verteld in het boek 'De keuze'. Nu vertelt ze haar verhaal vanuit het perspectief van de jonge vrouw die ze destijds was.

Edith Eger was zestien, woonde in Hongarije en was een getalenteerde balletdanseres, als ze door de nazi's naar een concentratiekamp wordt gestuurd. Je leest over haar leven voor, tijdens en kort na Auschwitz vanuit het perspectief van de tiener die ze toen was. Ze ontmoet haar eerste liefde en lijdt een comfortabel en goed leven. Maar dan komen de nazi's in Hongarije en krijgen de joden steeds meer beperkingen opgelegd.
Er gaan geruchten dat de Joden weggehaald zullen worden en op een avond wordt er hard op de deur geklopt en krijgt de familie te horen dat ze als gezin een koffer mee mogen nemen en ze mee moeten om zich elders te vestigen.

Dit is het begin van een leven vol ontberingen. Als de familie in Auschwitz aankomt worden Edith en haar zus gescheiden van hun ouders. Het blijkt al snel dat hun ouders in de gaskamers terecht gekomen zijn. Wat echter tijdens het lezen van dit verhaal heel erg opvalt is de hoop die Edith nooit verliest, hoe uitzichtloos de situatie ook is.

Het waren niet alleen de ontberingen in de concentratiekampen of tijdens de dodenmars, maar vooral ook de haat die er na de oorlog nog steeds was ten opzichte van de Joden. De soldaten die nog steeds ontzettend bruut bleken te zijn en de berichten dat geliefden het niet overleefd hadden. De ontberingen en het verdriet stoppen niet als de oorlog stopt.

Edith heeft haar boek De keuze zo herschreven dat het toegankelijker is voor bijvoorbeeld jongeren. Want het is heel belangrijk dat deze verhalen nooit vergeten worden. Ik heb zelf 'De keuze' nog ongelezen hier in de boekenkast staan en vraag me af of het nog meerwaarde heeft om dat boek te lezen, of dat ik dan eigenlijk hetzelfde verhaal lees.

Dit is een verhaal wat gelezen moet worden.

Dit boek ontvingen wij van Lev boeken. Dit beïnvloedt onze mening niet.