Het voelt als thuiskomen

Dit is alweer het negende deel in de Een veilige haven-serie. En iedere keer voelt het weer als een beetje thuiskomen in Cliffehaven. Wat blijft het toch een heerlijke serie.

In deel 8 ‘Afscheid voor even’ leerden we Mary al kennen. Zij speelt ook nu de hoofdrol. In het vorige deel kwam Mary erachter dat ze geadopteerd is en ze reist nu naar Cliffehaven af om meer te weten te komen over haar achtergrond. Ze leert Peggy Reilly kennen en wordt gehuisvest bij Doris, de zus van Peggy.

Mary werkt in de Kodak fabriek en na de zomer wil ze een opleiding tot lerares volgen. Ze maakt een aantal vrienden in Cliffehaven en ze probeert het beste er van te maken met Doris, ondanks dat zij het Mary niet makkelijk maakt.

Rosie, de eigenaresse van de plaatselijke pub, en de geliefde van Ron, heeft heel wat te stellen met haar broer Tommy die tijdelijk bij haar inwoont.

Door het heerlijke ongedwongen huishouden van Peggy voelt het altijd een beetje als thuis komen als ik een nieuw boek in de serie ga lezen.

Er komen deze keer geen nieuwe bewoners in het huis van Peggy maar deze keer ligt de nadruk van het verhaal ook meer op Rosie en bepaalde gebeurtenissen uit het verleden. Ik merkte dat ik het boek bijna niet aan de kant kon leggen. Ik wilde weten hoe het nu in elkaar zat en hoe het zou aflopen.

Je merkt dat Dean zich echt in de tijdszone verdiept heeft, want ze weet bepaalde zaken die echt specifiek voor die periode waren erg goed te omschrijven.

Deze serie verveelt nog lang niet en ik kan niet wachten om weer terug te gaan naar Cliffehaven. Gelukkig hebben we nog even te gaan, want in het Engels zijn er reeds negentien titels verschenen.

Dit boek ontvingen wij van uitgeverij De Fontein, dit beïnvloedt onze mening niet.