Lezersrecensie
Indrukwekkend. Hoop en wanhoop gaan hand in hand
We zagen dit boek voorbij komen en truecrime boeken spreken mij vaak aan. En nadat ik de korte inhoud van dit boek gelezen had was mijn nieuwsgierigheid helemaal gewekt.
Dit is een eerbetoon van Eric aan zijn dochter Nathalie. Nathalie is ruim 33 jaar geleden ontvoerd en daarna is er nooit meer iets van haar vernomen. Dit gegeven is al heftig maar doordat Eric ook een inkijkje geeft in zijn leven word je nog bewuster van de heftigheid van dit gebeuren.
Het voorwoord is geschreven door Alain Remue, hij is diensthoofd cel vermiste personen. Wat hij schrijft kan ik me na het lezen van dit boek nog meer voorstellen dan ik van te voren had verwacht. Namelijk dat je beter slecht nieuws kunt krijgen dan geen nieuws. Want geen nieuws is nog gekmakender.
Eric neemt je mee in zijn leven en laat je meeleven in de heftige emoties van de pijn van het verlies. Maar het laat ook duidelijk de vastberadenheid zien van een vader die alles in het werk stelt om de vermissing van zijn dochter onder de aandacht te blijven brengen. Je merkt dat Eric zich niet zal neerleggen bij het niet weten, wat ook logisch is, al weet hij ook dat de kans heel klein is dat hij na zo’n lange tijd nog antwoorden zal krijgen.
Ook laat Eric duidelijk zien dat iedere nieuwe vermissing de wond weer open rijt. Als je dan ook nog bedenkt dat hij zich inzet voor de achterblijvende families en hun zoveel mogelijk ondersteunt kan ik alleen maar meer respect hebben want hoe mooi het is voor deze mensen dat ze met raad en daad bijgestaan worden door een ervaringsdeskundige, lijkt dit mij ook nog eens extra pijnlijk voor Eric en de anderen die zich op deze manier inzetten.
Het verhaal komt echt binnen en laat duidelijk aan de ene kant de hoop maar zeer zeker ook de wanhoop die steeds tegelijkertijd voelbaar is, duidelijk naar voren komen.
Maar Eric is ook realistisch. En zegt dat er momenten zijn dat hij bijvoorbeeld van zijn kleinkinderen geniet, maar dat ook de angst aanwezig is dat er maar iets met hun zal gebeuren.
Het is een boek wat je met de neus op de feiten drukt en waarbij je hoopt dat de familie van Nathalie nieuws en antwoorden krijgt, ook al is het slecht nieuws. Maar slecht nieuws is nog altijd beter dan geen nieuws.
Dit boek ontvingen wij van Borgerhoff & Lamberigts. Dat beïnvloedt onze mening niet.
Dit is een eerbetoon van Eric aan zijn dochter Nathalie. Nathalie is ruim 33 jaar geleden ontvoerd en daarna is er nooit meer iets van haar vernomen. Dit gegeven is al heftig maar doordat Eric ook een inkijkje geeft in zijn leven word je nog bewuster van de heftigheid van dit gebeuren.
Het voorwoord is geschreven door Alain Remue, hij is diensthoofd cel vermiste personen. Wat hij schrijft kan ik me na het lezen van dit boek nog meer voorstellen dan ik van te voren had verwacht. Namelijk dat je beter slecht nieuws kunt krijgen dan geen nieuws. Want geen nieuws is nog gekmakender.
Eric neemt je mee in zijn leven en laat je meeleven in de heftige emoties van de pijn van het verlies. Maar het laat ook duidelijk de vastberadenheid zien van een vader die alles in het werk stelt om de vermissing van zijn dochter onder de aandacht te blijven brengen. Je merkt dat Eric zich niet zal neerleggen bij het niet weten, wat ook logisch is, al weet hij ook dat de kans heel klein is dat hij na zo’n lange tijd nog antwoorden zal krijgen.
Ook laat Eric duidelijk zien dat iedere nieuwe vermissing de wond weer open rijt. Als je dan ook nog bedenkt dat hij zich inzet voor de achterblijvende families en hun zoveel mogelijk ondersteunt kan ik alleen maar meer respect hebben want hoe mooi het is voor deze mensen dat ze met raad en daad bijgestaan worden door een ervaringsdeskundige, lijkt dit mij ook nog eens extra pijnlijk voor Eric en de anderen die zich op deze manier inzetten.
Het verhaal komt echt binnen en laat duidelijk aan de ene kant de hoop maar zeer zeker ook de wanhoop die steeds tegelijkertijd voelbaar is, duidelijk naar voren komen.
Maar Eric is ook realistisch. En zegt dat er momenten zijn dat hij bijvoorbeeld van zijn kleinkinderen geniet, maar dat ook de angst aanwezig is dat er maar iets met hun zal gebeuren.
Het is een boek wat je met de neus op de feiten drukt en waarbij je hoopt dat de familie van Nathalie nieuws en antwoorden krijgt, ook al is het slecht nieuws. Maar slecht nieuws is nog altijd beter dan geen nieuws.
Dit boek ontvingen wij van Borgerhoff & Lamberigts. Dat beïnvloedt onze mening niet.
1
Reageer op deze recensie