Een boek wat iedereen zou moeten lezen

Deze recensie is eerder verschenen op Koukleum.nl.

Rauw is het verhaal van Marjolein die in de nacht van 11 op 12 mei 2020 de politie op de stoep heeft staan en te horen krijgt dat haar zoon Max waarschijnlijk vermist is en dat ze geen hoop meer hoeft te hebben. Op dat moment stort haar wereld in. Marjolein neemt ons in haar boek mee door het eerste jaar na het overlijden van Max. Dit doet ze op een rauwe en ongecensureerde manier. En dit komt binnen.

Je voelt het verdriet van Marjolein tussen de regels uit sijpelen, maar dat niet alleen. Het is ook een eerbetoon aan Max en aan de vrienden van Max. Marjolein neemt ons mee in de dagen, weken en maanden na het overlijden. Hierdoor leef je heel erg met Marjolein mee en kun je de vragen waar ze mee zit heel goed begrijpen. Zo vraagt ze zich op een bepaald moment af, waarom haar goede vrienden, die bij de begrafenis nog op de eerste rij zaten opeens niks meer laten horen. En ik stond versteld dat ze op een bepaald moment zelfs de kracht had om dit ook bepaalde vrienden gewoon voor de voeten te gooien, zodat ze ermee konden doen wat ze wilden. Maar ik denk dat in tijden van nood, zoals een gebeurtenis als het overlijden van Max zeker is, je echte vrienden leert kennen en je dan steunt krijgt uit onverwachte hoek. En dat lees je ook in ‘Rauw’. Marjolein heeft heel veel steun aan de vrienden van Max. Die vaak langs gaan bij Marjolein en op een bepaald moment zelfs met een bandje gaan oefenen bij haar in de schuur. Geweldig vond ik dit om te lezen.

Wat ik daarnaast erg mooi vond om te lezen, waren de brieven aan haar dochtertje Ivy. In deze brieven is ze heel eerlijk en open over haar gevoel, maar ook over hoeveel kracht Ivy haar geeft om door te gaan. Ik denk dat dit voor Ivy later mooie brieven om te lezen zijn en om met extra liefde aan deze moeilijke tijd terug te denken.

Maar is dit dan alleen een boek over het verdriet van Marjolein? Nee, volgens mij absoluut niet. Dit is veel meer. Ze laat zien dat de misplaatste opmerkingen die veel mensen onbedachtzaam maken echt veel pijn doen. En dat het voor een volwassenen echt niet zo is dat ze een vlinder zien en dan hun zoon zien. Dat er best mensen zijn dat hier in geloven, maar dat dit niet voor iedereen geldt en dat dit ook goed is. Het doet gewoon verdomd veel pijn en in dit proces neemt Marjolein ons mee in het eerste jaar. En na dat eerste jaar is de pijn echt nog niet over, maar ze weet na dit eerste jaar wel aan wie ze steun heeft.

Voor de epiloog staat een brief van Noëlle. Noëlle was een goede vriendin van Max, maar ook een medewerker in de tabakszaak van Marjolein en later ook één van de vrienden die regelmatig bij Marjolein langsgaat. Deze brief is gericht aan Max en hierin vertelt ze wat ze zo erg mist, maar ook de nieuwe vriendschappen die ontstaan zijn, door het gezamenlijke verdriet om Max.

Één ding is zeker… Max is dood maar Marjolein heeft nog steeds een zoon. Ze is nog steeds de moeder van Max.

Dit is een boek wat je met de neus op de feiten drukt en je zelf ook even stil laat staan bij een eventueel overlijden in de omgeving en hoe je daar op gereageerd hebt. Het is rauw en recht door zee. Maar een boek wat een groot publiek verdient, want iedereen krijgt helaas met verlies te maken en het is fijn om te weten hoe er mee om te gaan.

Wat natuurlijk extra mooi is, is dat de hele opbrengst van dit boek gaat naar de KNRM. De KNRM is De koninklijke Nederlandse Redding Maatschappij, wat ik, na het lezen van dit boek, een extra mooi doel vind. Ik denk dat jij dit zeer zeker met mij eens bent na het lezen van dit boek.