Feelgood in de eerste lentezon

Wat een zonovergoten vakantieweekje was me dat! Na de kille grijsheid van de voorbije weken hadden we denk ik allemaal nood aan blauwe luchten en zonnewarmte, en prille lentekriebels. Heerlijk!
Deze week vertoefde ik niet op één of ander ski-oord, noch in een warm zuiders land: naast enkele uitjes naar familie en de Aalsterse carnavalstoet, wandelde ik in mijn hoofd samen met Emile en Joanne door de Franse Pyreneeën. Lezen is altijd een beetje reizen met je hoofd, en ik had mezelf geen betere compagnon kunnen wensen dan de bestseller ‘Al het blauw van de hemel’ van Mélissa De Costa. Een instant feelgood boek, dat vlot wegleest en dus perfect geschikt is om te verslinden buiten in de zon. Geen wonder dat het vorige zomer zo vlotjes verkocht.
Het verhaalt over de 26-jarige Emile, die aan jongdementie lijdt (ik wist niet dat dat al kon op zo’n jonge leeftijd) en weigert weg te kwijnen in een ziekenhuis, maar ten volle wil genieten van de tijd die hem nog rest. Daarom koopt hij onbesuisd een camper en plaats een zoekertje voor een reisgezel. De 29-jarige Joanne, introverte die niet snurkt, is de enige die reageert. Samen met haar trekt Emile door de Pyreneeën, terwijl zijn ziekte alsmaar meer de overhand neemt en hem stilaan uitvlakt. Zijn angsten en woede-aanvallen grijpen je als lezer bij de keel. Maar niet enkel Emile worstelt. Ook Joanne torst een intens verdriet, dat ons mondjesmaat verduidelijkt wordt.

Ik heb het boek graag gelezen, al waren er wel wat zaken waar ik soms wat moeite mee had. Waarom komt Emiles familie hem niet zoeken, bijvoorbeeld. En hoewel het gemediteer, de mindfulness en de citaten van oa. Coelhoe zeker hun waarde hebben in het verhaal, hoefde het voor mij niet per sé zo nodig.
Desalniettemin een boek dat voor mij net op het juiste moment kwam, en dat ik met graagte verslonden heb onder een stralende blauwe hemel in de eerste lentezon.