Wervelend en waanzinnig goed boek!

Maar oh! Wat een geweldig boek is me dat! Al meteen vanaf de eerste pagina's wist ik dat het raak was, en dat ik dit boek in mijn hart zou sluiten. Jandy Nelson kende ik al van het fantastische 'Ik geef je de zon' en 'De hemel begint bij je voeten', maar die dateren al van een hele tijd geleden. Toen ik hoorde dat er een vers boek zou verschijnen, was ik dan ook razend benieuwd. Zou Jandy Nelson er nog steeds in slagen om mij te verrukken en vervoeren? Het antwoord luidt volmondig: JA! Ik heb me zo gewenteld in dit boek en probeer nu een overweldigende leeswee te trotseren.

Het boek zit zeer ingenieus in elkaar. Vier perspectieven, vier verhalen, die zo subtiel met elkaar verweven geraken, dat ik compleet verbluft was toen op het einde alle puzzelstukjes zo mooi in elkaar vielen.
De twaalfjarige duizelingwekkende Dizzy, die dromerig en dwalend is, geweldige taarten bakt en mistroostig is omdat haar beste vriend haar heeft laten vallen; de mysterieuze mooierd Miles, die door de anderen benijd wordt omwille van zijn perfectie (maar schijn bedriegt) en worstelt met zichzelf; de waanzinnige Wynton, die huilend en met zonnebril op de meest spectaculaire muzikant is, maar zijn eigen demonen het zwijgen niet kan opleggen en tot slot de fabelachtige Cassidy, die met haar hippie mama in hun zelf gepimpte camper Sadie Mae op zoek is naar Het Stadje, maar vaak al dan niet bewust verdwaalt: je sluit ze allemaal in je hart.
En dan heb ik het nog niet gehad over Alonso en Hector, Bernadette en Theo, de fantastische Felix, de magie van Paradise Springs, het belang van je 'beshert' en hoe geurig kleuren kunnen zijn.
Een boek over wankelen en wentelen, verlies en verdriet, hoop en herinneringen. En verhalen natuurlijk: het is een boek dat nog lang zal blijven resoneren.

Enkele bonkende zinnen wil ik jullie alvast niet onthouden:
* Dizzy zag er vanbuiten niet bijzonder uit, maar vanbinnen was ze versierd met edelstenen.
* De Tijd van Ooit is altijd nu geweest, de verhalen gingen over ons. De enge, wonderlijke sprookjes zijn onze erfenis, onze geschiedenis, ons leven, onze nalatenschap.
* Voor Alonso was een vriend hebben net zoiets als het bezit van een koffer gevuld met de hemel, rivieren en eindeloze zomermiddagen.
* Muziek was voor jou nooit een zelfstandig naamwoord, het was altijd een werkwoord. Het enige werkwoord. Je muziekte je door de dagen en de nachten van je leven heen.
* Ik geloof nu dat als de wereld wankelt er niet alleen verdriet over de rand klotst, maar ook geluk.

Wil je dit boek alsjeblieft lezen? Ik wens het je van harte toe!