Lezersrecensie
Lezen dit boek!
'Mama, X heeft vandaag het boek 'Cardboard Cowboys' voorgesteld in de les. Ik denk dat dat een tof boek is.' Nog even 12 is hij, die zalige zoon van me. Noemt zichzelf graag een computernerd: gamet en programmeert er op los, maar is dus soms ook mijn eigenste boektipper. (en hoera voor boekpresentaties in de les, zo leer je nog eens iets nieuws kennen!).
Deze bookjunkie sloeg die tip meteen op en verraste zoonlief ermee op kerstavond (Jólabókaflóð, die Ijslandse boektraditie, wij doen er hier ten huize lustig aan mee). En vorige week verslond ik hem zelf (het boek, niet mijn zoon uiteraard).
Speklap. Vetklep. Drilpudding. Even slikken, want de treiterende scheldwoordentirade die protagonist Lenny dagelijks toegesmeten krijgt op school is niet mals. Bovendien loopt het thuis ook nogal mankt, sinds zijn broer Frankie er niet meer is, mama heelder dagen brief pent naar hem en vader net iets te vaak er vanonder muist met zijn vrachtwagen.
Dus vlucht Lenny ook. De lessen skipt hij, en op een koud bankje in het park kan hij loskoppelen van de wrede werkelijkheid. Bij twijfel, paniek of onzekerheid schakelt Lenny zijn 3 beschermengelen in, die de situatie inschatten en een advies formuleren, meestal tegenstrijdig uiteraard. En met de haiku's die hij vlotjes uit zijn mouw schudt, geeft hij woorden aan zijn wankele emoties.
Tot hij Bruce ontmoet, een malloot met een rode pomponmuts, wilde baard en vriendelijke ogen, die in een kartonnen huisje woont. Bij hem vloeien Lenny's ingehouden woorden er gulpend uit. Samen met een gitaar, een dijk van een stem en een rugzak vol lef trekken ze er op uit, om broer Frankie te zoeken.
Dit boek, geschreven door de Schotse Brian Conaghan, is er weer zo eentje dat je veel lezers toewenst. Met een handvol thema's is het ook perfect geschikt als leesclub boek, en er sluimert alvast een ideetje in mijn hoofd om hier volgend schooljaar iets mee te doen.
Veel lof ook voor het taalgebruik: vooraan wordt gewag gemaakt van een 'ambachtelijke vertaling': geen idee wat er mee bedoeld wordt, maar ik stipte alvast heerlijke zinswendingen aan: je snor drukken op school, Jezus in zijn ribbelslip, droeftoet, de knikker ploinkt op mijn knar: wat een taalpracht!
Geschikt voor jongeren van 12 tot 14 jaar, en eindigen doe ik graag met deze bonkende zin:
"Mijn bilbotten worden beurs van het bankje." Laat maar borrelen, lezers!
Deze bookjunkie sloeg die tip meteen op en verraste zoonlief ermee op kerstavond (Jólabókaflóð, die Ijslandse boektraditie, wij doen er hier ten huize lustig aan mee). En vorige week verslond ik hem zelf (het boek, niet mijn zoon uiteraard).
Speklap. Vetklep. Drilpudding. Even slikken, want de treiterende scheldwoordentirade die protagonist Lenny dagelijks toegesmeten krijgt op school is niet mals. Bovendien loopt het thuis ook nogal mankt, sinds zijn broer Frankie er niet meer is, mama heelder dagen brief pent naar hem en vader net iets te vaak er vanonder muist met zijn vrachtwagen.
Dus vlucht Lenny ook. De lessen skipt hij, en op een koud bankje in het park kan hij loskoppelen van de wrede werkelijkheid. Bij twijfel, paniek of onzekerheid schakelt Lenny zijn 3 beschermengelen in, die de situatie inschatten en een advies formuleren, meestal tegenstrijdig uiteraard. En met de haiku's die hij vlotjes uit zijn mouw schudt, geeft hij woorden aan zijn wankele emoties.
Tot hij Bruce ontmoet, een malloot met een rode pomponmuts, wilde baard en vriendelijke ogen, die in een kartonnen huisje woont. Bij hem vloeien Lenny's ingehouden woorden er gulpend uit. Samen met een gitaar, een dijk van een stem en een rugzak vol lef trekken ze er op uit, om broer Frankie te zoeken.
Dit boek, geschreven door de Schotse Brian Conaghan, is er weer zo eentje dat je veel lezers toewenst. Met een handvol thema's is het ook perfect geschikt als leesclub boek, en er sluimert alvast een ideetje in mijn hoofd om hier volgend schooljaar iets mee te doen.
Veel lof ook voor het taalgebruik: vooraan wordt gewag gemaakt van een 'ambachtelijke vertaling': geen idee wat er mee bedoeld wordt, maar ik stipte alvast heerlijke zinswendingen aan: je snor drukken op school, Jezus in zijn ribbelslip, droeftoet, de knikker ploinkt op mijn knar: wat een taalpracht!
Geschikt voor jongeren van 12 tot 14 jaar, en eindigen doe ik graag met deze bonkende zin:
"Mijn bilbotten worden beurs van het bankje." Laat maar borrelen, lezers!
1
Reageer op deze recensie
