Lezersrecensie
absurditeit en kolder, wat een knotsgek boek!
Soms lees je zo'n boek, waarvan je in eerste instantie denk 'wat is me dat hier?'. Lichtjes verbaasd, soms zelfs wat verveeld, lees je toch verder, en wanneer je je uiteindelijk overgeeft aan de absurditeit en kolder, besef je ineens dat je een bijzonder boek in handen hebt.
'Het leven van een hagedis van niks' (qua titel deed het me denken aan 'het leven van een loser') van Patrick Ness (gekend van het pareltje 'Zeven minuten na middernacht') is het eerste deel in een gloednieuwe reeks rond de fratsen van monitorhagedis Zack en zijn kameraden.
De toon wordt al meteen gezet met de introductie van Zack: hij heeft Frankrijk op zijn knie (hoe dat in hemelsnaam kan, moet je dus maar lezen) en wordt door schoolhoofd Wombat (met een gepantserde kont, nog zo'n goeie) aangesteld als gangmonitor. Maar al heel snel loopt dat mis wanneer pestkop Pelicarnassus (een pelikaan, of wat had je gedacht) zijn pad kruist en uit is op wat goedkoop gedonder. Na een 'akkefietje' breekt de pleuris uit (oftewel: de dieren gaan aan het dansen, woordspelinkje).
Een dolkomisch boek waar ik als volwassen lezer dus even moest aan wennen, maar waar jonge lezers (doelgroep: 8 tot 12 jaar) volgens mij van zullen smullen. En waar je, als je je sceptische bril afzet, ook als volwassen lezer wat aan kan hebben: quasi nonchalant dwarrelen er immers best wel wat filosofische overpeinzingen in het boek, waarvan hieronder een bloemlezing.
Panda's die gek zijn op metal, een roodstaartbuizerd Miel (DAT BETEKENT HONING!) DIE ENKEL IN HOOFDLETTERS KAN SPREKEN: om zulke vondsten te kunnen bedenken moet je een knotsgekke fantasie hebben, en het eeuwige kind in jezelf bewaard hebben. H é é r l i j k!
- Waren alle zeehonden enthousiast? Waren alle panda's superrelaxed? Waren alle leeuwen arrogant en hoogmoedig? En als ze dat al waren - was dat dan omdat ze echt zo waren, of omdat anderen dat van ze verwachten?
- 'Soms draagt iemand een zware last met zich mee', zei ze tegen hem. 'Een last die wij niet echt kunnen zien. We zien alleen dat iemand ermee worstelt, en het is niet gemakkelijk om een manier te vinden om te helpen.' 'Ik kan die last toch voor haar dragen?' zei Jack.
- Ze zeggen weleens dat iemands stem 'druipt van minachting'. Die van mevrouw Pfister plensde ervan.
'Het leven van een hagedis van niks' (qua titel deed het me denken aan 'het leven van een loser') van Patrick Ness (gekend van het pareltje 'Zeven minuten na middernacht') is het eerste deel in een gloednieuwe reeks rond de fratsen van monitorhagedis Zack en zijn kameraden.
De toon wordt al meteen gezet met de introductie van Zack: hij heeft Frankrijk op zijn knie (hoe dat in hemelsnaam kan, moet je dus maar lezen) en wordt door schoolhoofd Wombat (met een gepantserde kont, nog zo'n goeie) aangesteld als gangmonitor. Maar al heel snel loopt dat mis wanneer pestkop Pelicarnassus (een pelikaan, of wat had je gedacht) zijn pad kruist en uit is op wat goedkoop gedonder. Na een 'akkefietje' breekt de pleuris uit (oftewel: de dieren gaan aan het dansen, woordspelinkje).
Een dolkomisch boek waar ik als volwassen lezer dus even moest aan wennen, maar waar jonge lezers (doelgroep: 8 tot 12 jaar) volgens mij van zullen smullen. En waar je, als je je sceptische bril afzet, ook als volwassen lezer wat aan kan hebben: quasi nonchalant dwarrelen er immers best wel wat filosofische overpeinzingen in het boek, waarvan hieronder een bloemlezing.
Panda's die gek zijn op metal, een roodstaartbuizerd Miel (DAT BETEKENT HONING!) DIE ENKEL IN HOOFDLETTERS KAN SPREKEN: om zulke vondsten te kunnen bedenken moet je een knotsgekke fantasie hebben, en het eeuwige kind in jezelf bewaard hebben. H é é r l i j k!
- Waren alle zeehonden enthousiast? Waren alle panda's superrelaxed? Waren alle leeuwen arrogant en hoogmoedig? En als ze dat al waren - was dat dan omdat ze echt zo waren, of omdat anderen dat van ze verwachten?
- 'Soms draagt iemand een zware last met zich mee', zei ze tegen hem. 'Een last die wij niet echt kunnen zien. We zien alleen dat iemand ermee worstelt, en het is niet gemakkelijk om een manier te vinden om te helpen.' 'Ik kan die last toch voor haar dragen?' zei Jack.
- Ze zeggen weleens dat iemands stem 'druipt van minachting'. Die van mevrouw Pfister plensde ervan.
1
Reageer op deze recensie
